De liefde kan zo heerlijk simpel zijn. Als je jong bent, tenminste. Zodra je een bepaalde leeftijd bent gepasseerd, wordt het ingewikkeld. Dan gaat de liefde gepaard met tranen, verwarrende gevoelens en een hoop ellende. Gelukkig is dat bij mijn kinderen nog niet het geval. Die kunnen gewoon nog genieten van de liefde, het is nog niet zo complex. Althans, niet voor hen…
Mijn dochter is de jongste, maar zij was als eerste van de twee ‘verliefd’. Dat kwam omdat ze in de kleuterklas het thema ‘trouwen’ op de agenda hadden gezet. Er werden trouwjurken en trouwpakken bij de kringloopwinkel vandaan gehaald en de juf vertelde de kleuters uitgebreid over alles wat er bij een bruiloft komt kijken. Er werden verhalen voorgelezen over verliefdheid en het duurde niet lang voordat er allemaal koppeltjes ontstonden: Brandon was met Janne, Michel was met Deborah en ga zo maar door. Mijn dochter kon natuurlijk niet achterblijven, dus zij werd officieel een setje met haar vriendje Bjorn. Bjorn en zij waren vanaf dat moment ‘op elkaar’.
Ze had een slechtere kunnen kiezen. Wij mochten Bjorn wel, hij had ons al eerder helemaal ingepalmd op haar kinderfeestje. Hij was na het aanhoren van een liedje van K3 naar ons toegekomen, met zijn handen op zijn oren, en had gevraagd: ‘Hebben jullie misschien ook muziek van Rammstein?’
Bjorn kon natuurlijk vanaf dat moment niet meer stuk bij ons en mijn man gaf Bjorn zijn goedkeuring voor een verloving met zijn dochter. Maar, dat was ook omdat we dachten dat het bij een onschuldige kalverliefde zou blijven! We hadden nooit gedacht dat deze liefde zou leiden tot moeilijke situaties.
Onze dochter was heel open over haar liefdesleven. Regelmatig knuffelde ze met Bjorn, vertelde ze. Ik had dat allemaal allang gezien en ik maakte me er geen zorgen om. Ze noemde het knuffelen, maar het was meer een wedstrijdje in wie het hardst aan de nek van de ander kon hangen. Het had niets met liefde of vrijen te maken. Houden zo.
Maar al snel werd het tijd voor het volgende honk: knuffelen was niet genoeg meer. Er moest gekust worden en dan het liefst stiekem, op plekken waar niemand hen kon zien. Toen ze ons vertelde over de kusjes van Bjorn, begonnen we al een beetje zorgelijk te kijken. Maar ook nu had ik al snel in de gaten dat het allemaal nog onschuldig was. Wel grepen we de gelegenheid aan om haar voorzichtig en op een speelse manier te onderwijzen over de volwassen liefde: ‘Ja, schat, dat heeft je broer je goed verteld. Grote mensen kussen niet alleen, zij knuffelen inderdaad met hun kleren uit. Maar dat is als je een kindje bent echt niet goed, hoor! Dan vind je het zelfs helemaal niet leuk. Doe dat soort dingen maar over een jaar of twintig!’ Met grote ogen had ze me aangekeken. Ik ken mijn dochter: ze geloofde me op mijn woord. Zij zou zich minimaal tot aan haar twintigste kuis gedragen, daar was ik op dat moment van overtuigd.
Ze gedroegen zich als een echt volwassen stelletje, hoe klein ze ook waren. Als Bjorn kwam spelen, verwachtte ze dat hij zich helemaal op haar zou richten. Zodra zijn aandacht maar even uitging naar zijn achtjarige zwager en diens Nintendo, stampte ze woedend weg om met een boos gezicht op de bank neer te ploffen. ‘Je had beloofd om met mij te spelen!’ riep ze dan. Bjorn keek haar dan schuldbewust aan en voldeed vervolgens gedwee aan al haar wensen. Nee, de relatie was niet stuk te krijgen, zelfs een Nintendo kon hen niet uit elkaar drijven.
Ze waren in groep 4 nog steeds ‘op elkaar’ en de ouders van Bjorn en wij genoten bij de aanblik van zo veel pure liefde. Totdat op een dag bleek dat ze het ‘op elkaar’ wel erg letterlijk hadden genomen…
Bjorn had na een speelmiddagje een beetje geheimzinnig gedaan en lacherig. Dus vroeg zijn moeder aan mij of ik wist of er wat was gebeurd. Maar ook mijn dochter was tot mijn verbazing ineens niet meer zo spraakzaam. Allerlei alarmbellen gingen rinkelen, ik wilde weten wat ze hadden gedaan! Uiteindelijk kreeg ik het er met veel moeite uit: ze hadden op elkaar gelegen… Want dat is toch wat je doet als je ‘op elkaar’ bent?
De moeders probeerden er cool mee om te gaan, maar ik kon het niet laten om mijn dochter allerlei vragen te stellen: ‘En toen gingen jullie op elkaar liggen? Maar je had toch wel je kleren aan, mag ik hopen? En toen? Toen helemaal niks? Was dat alles? Echt niet meer?’ Op dat moment was de onschuld van hun liefde voorbij en was er geen lol meer aan. Als je al niet eens op elkaar kunt liggen zonder allemaal gezeur van je moeder…
Toen we onze dochter een paar weken later vroegen hoe het met haar vriendje Bjorn was, antwoordde ze: ‘Dat is uit. We zijn nu gewoon goede vrienden. Voorlopig hoef ik geen vriendje meer.’
Goed zo, meid! Doe inderdaad voorlopig maar geen vriendjes meer, veel te ingewikkeld! Probeer het op je vijfentwintigste maar weer een keer, dan ben je vroeg genoeg… En dan kan je moeder het misschien ook wat beter aan.
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)