Poeh, ik blij dat ik bijna thuis ben denk ik bij mezelf als ik ons huis vanaf een afstandje al zie. Het was een intensieve werkdag na een korte nacht. Als ik de deur open doe en naar binnenloop struikel ik half over een pop. Goh, die heb ik allang niet meer gezien flitst het door me heen. Maar ik moet uitkijken waar ik loop want niet alleen de pop ligt in de gang, maar ook een aantal cars-auto’s en knikkers.
Frans vertelde me al toen ik eerder die dag naar huis belde dat hij druk bezig was. Hij is zijn cd-tray kwijt. En wil graag zijn eigen muziekcd branden en printen. Maar zonder cd-tray lukt dat dus niet. Al een paar dagen is ie tussen de bedrijven door aan het zoeken geweest maar vandaag is het serieuze zaak en is ie een grote zoekactie gestart. Beginnend op de slaapkamer. Na daar alles doorzocht te hebben, is ie verder gegaan op zolder. Hij heeft vanalles terug gevonden, maar de cd-tray helaas nog niet. De meiden hebben hem rustig zijn ding laten doen en lekker gespeeld.
Ik loop de kamer in, kijk om me heen… en vraag me serieus af wat er gebeurd is. Overal, maar dan ook echt overal ligt wat! Is er een bom ontploft!? Echt lang de tijd om me er druk over te maken neem ik niet want het is al 17.30u. en de meiden beginnen trek te krijgen. Onder het koken ruim ik alvast het een en ander op zodat we aan tafel kunnen zitten. Straks ga ik wel verder neem ik me voor.
Als ik na de afwas iets boven wil pakken zie ik dat de slaapkamers er net zo uitzien als de woonkamer. Frans is inmiddels alweer druk bezig op zolder om de vloer weer vrij te krijgen en de meiden spelen vrolijk verder. En ik… ik ben zó moe! Geef mezelf de welbekende figuurlijke schop onder de kont en ga met verstand op nul verder met het opruimen van de woonkamer.
Als ik eindelijk zo ver ben dat ik kan gaan stofzuigen hoor ik tik tik tik tik op de trap. Wat is dat nou? Tig knikkers stuiteren naar beneden. De meiden schateren het uit. Dan barst bij mij de bom en zie ik er echt geen humor meer in. Ik loop oververmoeid naar boven. En zeg iets duidelijker dan achteraf de bedoeling was dat het afgelopen moet zijn. Noa haar kamer opruimen, Yara die van haar, Frans de zolder en ik ga beneden verder. “Ja maar…” Noa kijkt me beduust aan. “geen ja maar… opruimen!” zeg ik op een toon dat ze geen andere keus meer heeft. Terwijl ik naar beneden loop bedenk ik me dat ze zich echt van geen kwaad bewust lijkt te zijn. Tijdens het stofzuigen zakt mijn frustratie weer. Als ik klaar ben maak ik een lekkere kop thee voor ons allemaal, met een plak cake erbij. Dat hebben we wel verdiend!
Als Frans en Yara al beneden zijn en Noa nog op haar kamer loop ik er even heen. Alles is op orde en ze zit rustig te tekenen op haar krijtbord. “Netjes opgeruimd meid!” Complimenteer ik haar. Ze kijkt me aan en zegt niks. Dan loopt ze naar me toe, kruipt bij me op schoot en zegt; “mam je was wel heel erg boos net”. En dan vervolgt ze; ” ik begrijp het niet helemaal, Yara en ik deden toch niks anders dan papa? Die haalde ook alle kasten leeg en legde alles op de grond, wij hielpen alleen maar mee.” In haar ogen zie ik dat ze het meent en ik moet er een beetje om lachen. “Weet je waarom papa dat deed? Hij was wat aan het zoeken, haalde daarom alles uit de kasten en legde het daarna grotendeels weer terug. En wat hij nog niet terug heeft gelegd moet hij nog doen.” “owww.. vandaar!” Nu viel alles zichtbaar ook bij haar op z’n plek.
We sluiten de avond gezellig af met z’n allen op de bank, waarna de meiden als een blok in slaap vielen. Frans verder ging op de zolder en ik… even niks meer deed…
Geertje is de moeder van Noa (5) en Yara (4)