Eén keer in de zoveel tijd heb ik er last van: opruimwoede, overzicht creëren in de chaos. De chaos die speelgoed heet. Nu Max ruimschoots vijf jaar is, is veel speelgoed te kinderachtig geworden of gewoon zodanig beschadigd dat hij er niet meer mee speelt. In weggooien ben ik niet echt een ster (aaah, weet je nog toen? En: maar die heeft hij wél van tante-huppeldepup gekregen!), dus wordt het betreffende speelgoed vaak verplaatst in plaats van écht opgeruimd. En op een gegeven moment is er gewoon nergens meer plek waarheen ik het spul kan verplaatsen.
Ik heb diverse bakken gekocht waarin ik de spullen kan opbergen, zodat ik nog een slag om de arm kan houden voor wat betreft het weggooien er van. Dit kan altijd nog, uiteindelijk. Ik sorteer op baby-, peuter- en kleuterspeelgoed en al snel zijn alle bakken vol. De woonkamer puilt uit van allerlei poppetjes, losse puzzelstukjes, gereedschap en van die prut die je bij de bekende supermarkten krijgt. Ik ben het zo zat om in een soort van speelgoedwinkel te wonen, dat ik spontaan besluit een bepaalde ruimte hier in huis in te richten als speelkamer. Hierheen verhuis ik alle dozen, bakken en grote stukken speelgoed.
Max komt eens kijken wat zijn moeder allemaal aan het doen is, en maakt zelf al snel beslissingen over spullen die wel en niet weggegooid kunnen worden. Hij is hierin nogal radicaal en ik besluit om niet álles weg te gooien wat hij aangeeft. Want stel je voor dát … De piratenhoed gaat wel in de vuilniszak want deze heeft onze jongste hond te pakken gekregen en er een eigen modelletje van gemaakt. In de prullenbak dus, ook volgens Max. We beginnen er gewoon lol in te krijgen, en in no-time is al het speelgoed uit de woonkamer verhuisd naar de nieuwe speelkamer. Zelfs een tafeltje met stoelen en een kleed worden daar geïnstalleerd zodat, wanneer er een vriendje komt spelen, ze daar gezellig kunnen zitten. Ik vind het allemaal prachtig en loop met een gelukzalig gevoel de speelgoedvrije woonkamer binnen.
Na een paar dagen fanatiek aan het werk geweest te zijn om zijn nieuwe domein in te richten, begint voor Max de lol van deze aparte ruimte er een beetje af te raken. “Kom je anders even bij me zitten in de speelkamer?”, vraagt Max mij met behoorlijke regelmaat. Ik leg hem uit dat mama toch ook nog wat andere bezigheden heeft, en dat ik niet steeds tijd heb om daar bij hem te gaan zitten. Dus, bijna onopgemerkt, wordt er dagelijks een deel van het speelgoed weer teruggesluisd richting woonkamer en ben ik een week later weer terug bij af: de kamer vol met speelgoed.
En dan vraagt Max mij te helpen zoeken naar zijn piratenhoed. Ik herinner hem er aan dat hij deze zelf heeft weggegooid omdat deze kapot was. Verschrikt kijkt hij mij aan: “Maar dat was maar een grápje hoor!”. En ik denk hardop: “Zie je nou wel dat je gewoon níets moet weggooien?!”
Laura is de moeder van Max (5)