Max is dol op voetballen. Bijna dagelijks worden verschillende technieken geoefend en dribbelt hij fanatiek met de bal door de tuin. Uiteraard moet Max zijn uitrusting gelijk zijn aan die van de sterspelers van deze tijd en daarom heeft hij verschillende shirtjes van uiteenlopende clubs. Zowel nationaal als internationaal. Laatst, op een verjaardag, speelden de jongens daar een potje voetbal in de tuin. Max mengt zich in de wedstrijd met de mededeling dat hij hetzelfde shirt heeft als een van de “teamgenoten”. De vriendschap is hierdoor een feit en het andere jongetje doet er nog een schepje bovenop door de info dat hij buitenom zijn “Messi”-shirt ook nog een shirt heeft van een Italiaanse ploeg. Max lacht dit een beetje weg door er nóg een schepje bovenop te doen en te vertellen dat zijn Messi-shirt toevallig uit Italië kómt. Nou, en dan ben je natuurlijk uitgepraat!
Om het gesprek een andere wending te geven, vraagt iemand aan Max of hij al op voetbal zit. Hij antwoordt dat hij daar nog te klein voor is maar dat hij, zodra hij oud genoeg is, zeker op voetbal gaat. Bij welke club hij dan gaat spelen, wordt er gevraagd. “FC Twente natuurlijk!”, op een toon alsof dit de meest onzinnige vraag is welke hij ook gesteld heeft gekregen.
Pas geleden liepen we tegen een outfit van het Nederlandse elftal aan. Deze ontbrak nog aan Max zijn collectie, dus ook deze variant moest er komen. Ook al heb ik zelf een enorme hekel aan voetbal, ik stimuleer vanzelfsprekend deze liefhebberij van mijn zoon en met een blij gezicht reken ik het tenue af. Eenmaal thuis moet de outfit direct aan en ook de volgende dag, als opa en oma op bezoek zijn, vindt er een kleine modeshow plaats.
Deze dag wil Max, ondanks de lage temperatuur, zijn voetbaltenue aan laten en gaat in de tuin de dagelijkse trainingssessie van start. Doelschoppen worden getraind, alsmede trucjes, balbezit en schijnbewegingen. En dit alles met de briljante, zelf aangeleerde vaardigheden van een vijfjarige. De ballen worden loeihard door de tuin geschopt en blijven zo nu en dan in een boom hangen. Stokken en bezems worden er achteraan gegooid, want dat heeft hij mama wel eens zien doen in een dergelijke situatie. Daarna gaat hij schoten oefenen tegen de muur en hou ik mijn hart vast want deze muur bevindt zich precies tussen twee grote ramen. Het gaat tot nu toe nog steeds goed, maar ik klop het toch maar even af.
Opa en oma zijn er nog en we lopen allemaal even naar buiten om Max zijn moves te bewonderen. We staan gezellig als publiek aan de zijkant als Max een strafschop gaat oefenen. Ik wil net wat tegen de anderen zeggen als ik deze plots verschrikt zie kijken en Max hoor roepen: “Mama Kijk Uit!”. Een tel later voel ik hoe de bal, met een enorme kundigheid (dat wel), ongenadig de zijkant van mijn gezicht raakt …
Laura is de moeder van Max (5)