Koen heeft een verdwaalde regenworm gevonden. Deze glibberige vriend ligt bij ons in de serre op de vloer. Koen die vindt, net als ik overigens, dat regenwormen niet in onze serre thuis horen. Dus is het de hoogste tijd om het beestje te verwijderen en een straatverbod te geven, zodat hij nooit meer ons huis kan betreden. Je zou hem weg kunnen halen door bijvoorbeeld een keukenpapiertje te pakken. Of een handveger en blik. Dat zou ook een goede oplossing zijn om het glibberige kronkel diertje buiten te krijgen, zonder dat je het aan hoeft te raken. En als je een bikkel bent en hem gewoon met blote handen vast durft te pakken, dan is het helemaal een koud kunstje om zo’n worm het huis uit te krijgen. Ja, er zijn diverse mogelijkheden om het beestje uit zijn lijden te verlossen. (En mij daarbij ook!)
Koen die had echter iets anders in gedachte dan de bovenstaande ideeën. Koen die houdt niet zo van die softe maatregelen. En dat liet hij zien ook! Onze dierenvriend (?) gaat voor de pier staan. Hij kijkt hem (of haar?) eens uitgebreid aan. Hij loopt een rondje rondom het glibberige beestje heen. Hij staat weer stil. Kijkt nog eens goed. En ineens, uit het niets, begint hij er als een dolle op te springen! En net zo onverwachts als hij er mee is begonnen, stopt hij er ook weer mee. Hij zet een stapje naar achteren en kijkt eens naar beneden naar de resten van het glibberige wormpje. Hij draait zich vervolgens om, komt naar me toe en zegt: “Mama, hij is een beetje langer geworden, en er komt wat uit. En ik denk dat hij nu dood is!”
Waar ging het mis? Waar ging het mis in mijn goed bedoelde opvoedkundige adviezen over de omgang met dieren? Waar ging het mis in de opvoeding van mijn jongste zoon? Ik vraag het me sinds dit voorval veelvuldig af…. Drie keer raden wie de dode regenworm, die een beetje langer was geworden, en waar wat uit was gekomen op heeft moeten ruimen…. Juist, dat was ik. Niet met blote handen trouwens, ik ben geen bikkel.
Wanda is de moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)