Vroeger op school kochten mijn vriendin en ik in de pauze regelmatig een roze koek. Dat was dan echt een traktatie voor ons, want die koek was duur. Maar ach, we hadden hem dan ook verdiend omdat we al ons huiswerk al af hadden… En nog steeds kunnen we samen ervan genieten bij een kopje thee, nu meer dan twintig jaar later. De roze koek loopt denk ik als een roze draad door ons leven, want hij kwam weer eens ter sprake gisteravond tijdens ons verjaardagsetentje. We trakteren elkaar met verjaardagen altijd op een heerlijke saté met friet bij een gezellig restaurant in de buurt. Zij bestelt dan wel altijd een saté zónder saus, en ik eentje met saus, maar dat is weer een ander verhaal..
Tijdens ons gesprek hadden we het ineens over donors en bloed geven. Ik heb een donorcodicil, zij is een bloeddonor. Waarom ik ook niet bloed ging geven, was haar vraag. Tja, waarom ook niet. Redenen genoeg om het wel te doen. Uiteraard de beste reden is natuurlijk dat je door het geven van bloed er mensen mee kan redden die een bloedtransfusie nodig hebben. Maar het werd ons al snel duidelijk dat er nog wel meer redenen op te noemen waren. Want hoe gezellig zou het zijn om samen tegelijk bloed te geven! Zien we elkaar sowieso weer vier keer vaker per jaar! Daarnaast wordt je bloed getest op ijzer, rode en witte bloedlichaampjes en weet ik veel wat nog meer. Dus een soort APK beurt van mijn eigen lichaam. Altijd fijn. Er schijnen ook nog lekkere artsen rond te lopen, en ach, dat is toch ook een leuke bijkomstigheid. Niet dat ik op zoek ben naar een nieuwe man, wel nee, maar kijken mag altijd. Helemaal als je bezig bent met een goede daad… Fijn is ook dat je lichaam zelf vier keer per jaar weer nieuw bloed aanmaakt en dus word ik zo zelf ook weer even ververst. Toch handig.
Maar wat eigenlijk toch echt de doorslag bij mij gaf, tja, ik geef het gewoon maar toe. De roze koeken! Die krijg je gewoon daar gratis aan de lopende band. Voordat je bloed geeft, tijdens en daarna, want je moet echt even wat eten voordat je weer vertrekt.
Nou, geweldig toch, ik zie mijn vriendin vaker en we hebben gratis roze koeken. Wat wil een mens nog meer! We zagen het dus al helemaal zitten, we gaan daar samen heen, gezellig! Kunnen we op de terugweg nog even een bakkie thee doen. O nee, dat deden we daar natuurlijk al. Nou ja, in ieder geval gaf het hele idee weer een nieuwe impuls aan onze jarenlange vriendschap. We hebben gelachen met tranen, zoals vanouds.
Aan het eind van de avond hebben we afgesproken dat mijn vriendin een donorcodicil gaat aanvragen en ik ga mij zo aanmelden als bloeddonor. Maarre…ik moet nu echt even eerst naar de winkel. Want ik heb toch zoooo trek in iets lekkers…
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (5)