Samen doen

Linda Gezin

Hij is net 2 jaar geworden. En hoewel hij nog niet lezen kan, had hij dat toch drommels goed in de gaten. Al een paar weken. Zelfs de vraag: ‘Kyan, ben jij bijna jarig?’ beantwoordde hij met een keihard: NEE!

Wanneer we willen dat hij zijn melk opdrinkt, of zijn aardappels opeet, omdat we heel zeker weten dat het een principe kwestie is en geen volle-buik-kwestie, maken we dankbaar gebruik van zijn drang om vooral niet te doen wat wij willen. Dus smeken we hem om niet zijn beker leeg te drinken. We worden bijna boos als hij toch een hap aardappels neemt en nog één. Hij lacht en met een triomfantelijk gezicht schuift hij lege bekers en borden onder onze neus. Wij winnen, al denkt hij van niet.

We houden vol, in de zekerheid dat deze fase voorbij gaat. Ooit. Daarbij worden we voortdurend bemoedigd door ditzelfde peutertje, dat naast eigenwijs en dwars ook überlief en sociaal kan zijn. Hij roept mij om samen met de trein of de klei te spelen. Hij geniet met zijn broers in de zandbak. Hij kruipt op mijn schoot met 26 boekjes in zijn al best grote handjes. Samen met mij tilt hij de stofzuiger naar de crime scene, en hangt aan de slang in zijn poging hulpvaardig te zijn. En hij aait zijn broer over zijn wang, als deze zo boos is dat hij alleen nog maar kan huilen. ‘Isser, Luuk?’ vraagt hij zeer meelevend.

Is het omdat hij nummer 3 is in de jongetjesrij? Of zijn het onze geëvolueerde opvoedkwaliteiten en onze toegenomen ontspannenheid in het omgaan met tegenstand?

Ja, hij leert het een en ander van zijn nabije omgeving. Hij kijkt letterlijk op naar die grote jongetjes, lacht als zij lachen, en doet verder ook alles wat zij niet mogen. Hij speelt met lego en ‘leest’ de Pipapanda. Ja, hij wordt sneller groot. En ja, wij hebben voortschrijdend inzicht en daar profiteert hij van.

Maar ik denk vooral dat we hier te maken hebben met een bijdehand sociaal wezen. Zijn snappertje én EQ zorgen voor het resultaat zoals wij dat kunnen aanschouwen. Hij ziet, onthoudt, filtert, en gaat dan toch zijn eigen gang. Op zijn eigen grappige, mensvriendelijke, slimme manier.

Ook bij nummer 3 moet ik toegeven dat mijn eigen rol natuurlijk zeer essentieel is, maar niet zaligmakend. Dat ik erbij sta, en er naar kijk. En geniet. Bij nummer 1 was ik bang dat ík iets fout had gedaan toen hij de fase van het grote egocentrisme vol enthousiasme omarmde. Maar ook híj is wie hij is. Met zijn slimheid, humor, vrolijkheid, en een beetje zelfgerichtheid hier en daar. En ook Luuk blijkt naast humor en aanhankelijkheid een behoorlijke dosis eigenwijsheid en brutaliteit te bezitten.  Daar helpt geen lieve moeder aan. Nouja, een beetje. Het enige dat ik kan doen is mij afstemmen op wie hij is, en samen met hem zijn weg daarin vinden.

Opvoeden doe je samen. En opnieuw is het ontdekken, worstelen en vooral genieten! Gogo, Kyan!

Linda is de moeder van Max (5), Luuk (4) en Kyan (2)