Ik ben chronisch moe. Roosje slaapt al maanden slecht en dat begint z’n tol te eisen.
Voordat ik moeder werd dacht ik altijd geen mercy als mijn kind vervelend is of niet wil slapen blijf ik consequent. Ik had namelijk een bloedhekel aan kinderen die bij mij de boel op stelten zetten. Weken daarna vond ik nog koekrestjes tussen mijn bank. Len en ik waren het daar over eens, dat ging ons niet gebeuren.
Het 1e jaar was piece of cake, natuurlijk heb je dan te maken met andere ongemakken, maar van opvoeden is nog niet echt sprake. Na een jaar begint het feest. Roosje heeft een sterk karakter en ik heb een week moederhart. De slaapproblemen waren er eigenlijk al van het begin. Ze heeft nooit weken achter elkaar doorgeslapen. Dan was er wel weer een oorontsteking dan was er weer de angst voor het slapen. Ik bedacht het vaak allemaal zelf. Om van de ellende af te zijn, legde ik haar tussen ons in. Na een half jaar was Len daar klaar mee. Het was eigenlijk ook niet zo lekker. Ze schopte in haar slaap en wij sliepen hierdoor alle twee niet echt lekker. De bezem ging er doorheen.
Tal van discussies gingen vooraf aan dit fenomeen. We stelde één regel, wat er ook gebeurt Roosje slaapt in haar eigen bed. ’s Ochtends riep ik tegen Len dat ik het de aankomende nacht zeker vol ging houden, maar ’s nachts huilde ik als een klein kind. Er kwam een soort oergevoel in mij naar boven.
Ik was er van overtuigd dat ze iets mankeerde of dat ze geteisterd werd door geesten. We wonen tenslotte in een eeuwenoud huis. Ik trommelde iedereen op, spoken verjagers, familie en vrienden. Ik werd geadviseerd aan alle kanten, maar uiteindelijk moeten we het toch zelf doen.
Vannacht was weer zo’n nacht. Twee keer besloot Roosje geheel hysterisch te worden. Gebroken worden we weer ’s ochtends wakker. Zeg me dat dit een periode is die weer overgaat. Ik doe vanavond weer een schietgebedje voor een goede nachtrust.
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1), zwanger van de tweede en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.