Ik had tot een week geleden een verslaving. Het was er in geslopen, ik kon er niks aan doen. Echt niet. Nou, ja, misschien een beetje. Maar de nieuwsgierigheid was te groot om te weerstaan. Nu ben ik niet nieuwsgierig naar de laatste wereld nieuwsfeiten. Nee, naar de laatste nieuwtjes van vrienden en vrienden van vrienden en daar weer kennissen van en van mensen die ik gewoon totaal niet ken. Tja. Een paar maanden geleden kreeg ik ineens de kriebels. Misschien kwam het door het vooruitzicht dat ik 35 zou worden, who knows. Maar een ding wist ik zeker, ik zou ook mij gaan begeven in de wereld van vriendschapsverzoeken, getagde foto’s en profielen.
Ook bij mij is dus het fenomeen Facebook mijn leven binnen geslopen. En ik heb er geen spijt van, kan ik je vertellen. Nee, want nu kan ik lekker ongegeneerd op zoek gaan. Op zoek naar mensen van vroeger. Vroegere vakantievriendjes bijvoorbeeld. Wat zou daar van terecht zijn gekomen? Superinteressant toch. Je moet natuurlijk wel weten waar je grens ligt. Zo heb ik totaal geen plannen om ook daadwerkelijk die ex vriendjes weer te ontmoeten. Nee, echt niet. Het is gewoon stiekem loeren naar anderen en als ik er genoeg van heb, dan meld ik mij gewoon af. Zo simpel is het.
En ik bevestig ook niet alle vriendschapsverzoeken. Kan ik natuurlijk wel doen, want dan heb ik uiteraard veel sneller heeeeel veeeeel vrienden. Dat staat heeeeeeel interessant. Maar daar gaat het mij dus niet om. Is ook niet meer uit te leggen aan je beste vrienden, lijkt mij op een gegeven moment, als je zo’n 1200 vrienden hebt op Facebook. Kijk, als je totaal vrienden blijft steken op vier, is dat wel zielig. Dat vind ik ook. Dan kan je net zo goed ermee stoppen. Maar goed, dat is weer een ander punt.
Het vervelende alleen van dat hele smoelenboek gedoe was dat ik er dus langzamerhand niet meer zonder kon. Elke dag even checken. En dan meerdere keren op een dag. Hoe zielig kan je zijn. Want ik was dus alleen maar aan het rondneuzen bij anderen. En ik wil eigenlijk helemaal niet alles weten van anderen. De een maakt een melding met foto van een heerlijk toetje, de ander laat iedereen weten dat hij gaat winkelen. Nou èn, denk ik dan soms. Maar hée, wie is hier nou de nieuwsgierige, moet ik mijzelf dan weer toespreken.
Het werd dus te erg en een weekje Texel heeft mij gelukkig goed gedaan. De verslaving is denk ik wel weg. Want joh, ik ben nu al twee dagen thuis en… inderdaad, nog niet gekeken!
Wel heb ik over twee weken afgesproken met mijn beste basisschool vriendinnetje. We hebben elkaar al meer dan twintig jaar niet meer gezien. Kijk, daar ben ik Facebook dan wel weer dankbaar voor, want ik heb haar toch maar mooi via, via gevonden. Nu maar afwachten of het nog net zo leuk is als vroeger. Ach, dat laat ik je dan wel weten op Facebook!!
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (5)