Gisterenavond lag ik in bed en zoals veel moeders waarschijnlijk doen, ging ik in gedachten de weekplanning even na. Dinsdag lunchpakket mee voor de één, donderdag voor de ander, woensdag deadline en zaterdag familiedag bij de voetbalvereniging.
Bij die laatste gedachte ging mijn hart wat sneller kloppen van schrik.
Familiedag bij de voetbalvereniging, ik zou meevoetballen, dat was waar ook! Wat had ik mezelf aangedaan? Plots besefte ik dat ik tussen de mannen zou staan die al jaren lid waren van de vereniging. Dat betekende dat ze elkaar hoogstwaarschijnlijk goed zouden kennen én dat ze zouden kunnen voetballen! Kwam ik ertussen als ‘die nieuwe’, als vrouw én als voetbalmaagd!
Mijn man was een paar dagen daarvoor wat laat naar bed gekomen. Ik probeerde mezelf op dat moment in slaap te krijgen met doezeldromen over Brad Pitt. Ik deed net alsof ik mijn man de slaapkamer niet in hoorde komen.
‘Hé, Jet. Die familiedag bij de voetbalvereniging, ik weet niet of ik daar naartoe kan.’ deelde hij mee.
Ik voelde een gevoel van wrevel opkomen. Half één ’s nachts, was dat werkelijk het moment om dat soort dingen te bespreken? Ik wilde zo snel mogelijk weer terug naar die villa in Saint Tropez waar Brad in bed op me lag te wachten!
‘Jee, moet je daar nu over beginnen? Laat me slapen! Dan ga ik toch met hem mee als jij niet wilt!’ snauwde ik om er vanaf te zijn.
De volgende ochtend kwam hij erop terug.
‘Jij gaat dus meevoetballen? Ik vind het echt wel een goed plan! Zo maak je wel een statement!’
Mijn zoontje stond ernaast en keek me glunderend aan. Hij vond het zo te zien wel stoer dat zijn moeder mee zou doen.
Het zou een statement zijn, daar had hij wel gelijk in. De mannen voetballen en de vrouwen wassen hun kleren na afloop, waarom zou dat niet eens andersom kunnen zijn?
En hoe moeilijk kon het nu allemaal zijn? Gewoon hard trappen als er een bal op je afkomt en als je zelf geraakt wordt, een halve minuut kermend op de grond gaan liggen! Eitje.
Ik zou mee gaan voetballen, dat was dus geregeld. We gingen allemaal weer over op de orde van de dag.
Maar die ene avond in bed dacht ik er ineens heel anders over. Ik werd er een beetje zenuwachtig van. Wat nou als ik geen enkele bal toegespeeld zou krijgen? Stond ik daar voor joker! En wat als ik over de bal heen zou schoppen? Nog erger! Dan zou ik meteen alle vooroordelen bevestigen die er de ronde doen over vrouwen en voetbal! Ik had ineens een dringende behoefte aan valium.
Toen dacht ik aan de les die ik mijn kinderen altijd meegeef: als je iets eng vindt, mag dat best, maar je moet het wel gewoon gaan doen. Dan zul je zien dat het meevalt en dat je daarna trots op jezelf bent. Geen optie om terug te krabbelen, dus. Die voetbalochtend zal ik gewoon moeten ondergaan.
Morgen is het zover en vandaag kwam het een paar keer ter sprake. Ik deed er enorm relaxed over. Dan wordt ik maar uitgelachen, maakt mij het uit! ’s Middags spoel ik mijn schaamte wel weer weg met een paar biertjes of zo.
Tussen de middag kwam mijn kind thuis met de mededeling: ‘Mam, op school zoeken ze nog moeders voor de sportdag over twee weken. Wil je meehelpen?’
De datum kwam mij enorm slecht uit. Ineens kreeg ik een idee, ik zou nu al voordeel kunnen halen uit mijn aankomende voetbalavontuur. Ik vroeg mijn man: ‘Schat, hoe zit jij op dinsdag over twee weken?’
Ik kreeg een nietszeggend antwoord, wat zo veel betekende als: het kan nog alle kanten op.
‘Als jij nu eens zorgt dat jij dinsdagochtend vrijhoudt. Er is dan namelijk sportdag en ze zoeken nog moeders om te helpen. Ik zou zeggen: geef je op en maak een statement!’
Ik ben benieuwd wat hij gaat doen…
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)