bokeh

Thuisblijfmoeder

Hippe Mama Club Gezin

Ik ben een zogenaamde thuisblijfmoeder. Ik heb altijd gedacht dat wanneer ik ooit kinderen zou krijgen, het thuisblijven van de moeder de meest stabiele basis biedt voor het kindje. Maar, toen het eenmaal zover was en er daadwerkelijk een kindje op komst was, bleek dat nog niet zo eenvoudig. Je hebt toch een bepaald inkomen waarnaar je gewend bent te leven. Dit valt door deze bewuste keuze deels weg. Dus tegen al mijn principes in, ben ik toch parttime blijven werken. Opvang voor Max werd geregeld in de vorm van een dagverblijf, papa en opa en oma.

Ik heb dit een jaartje volgehouden. Toen was ik het zat. Spuugzat. Een ander die mijn kind opvoedt, dat kon niet de bedoeling zijn. Als ik daarbij de absurde kosten van de opvang, het zeer minimaal resterende inkomen en mijn gevoelens tegen elkaar afwoog, was de keus snel gemaakt. Dus heb ik mijn baan opgezegd en zat ik voor het eerst in mijn leven werkeloos in huis. Met de zorg voor mijn kindje. Ook een dagtaak, maar toch anders.

De eerste maanden verkeerde ik in een soort vakantiestemming. Daarna kwam de vertwijfeling. De vakantieroes was voorbij, de sleur sloeg toe. Stofzuigen werd het hoogtepunt van de dag en mijn vocabulaire stompte af tot kinderlijk niveau.

Nu zijn we een aantal jaartjes verder en gaat Max naar school. “Tijd voor jezelf” wordt zeeën van tijd voor jezelf. Om half negen begint de school, dus vroeg uit de veren en de taxi starten. Niks meer te entertainen en zie maar hoe je de dag doorkomt. Nu heb ik genoeg om handen en vervelen doe ik mij dus geen moment. Het is meer het gevoel van nutteloosheid dat mij soms opbreekt.

Het is tegenwoordig niet alleen normaal geworden om te gaan werken als moeder, je moet blijkbaar wel. De kinderen (en ouders) worden steeds veeleisender op materieel gebied. Een WII, een Playstation, paar keer per jaar op vakantie en graag een mooie auto. Dit is normaliter van één inkomen niet op te brengen en zodoende wordt je bijna gedwongen tot twee inkomens om ook dit niveau te kunnen halen.

Gingen wij vroeger op vakantie naar Oostenrijk met een handmatige airco (gewoon het raampje open) en een bezweet Donald Duckje op schoot, tegenwoordig klagen de kinderen als het ritje naar school al niet aangenamer wordt gemaakt door een aanwezige Climat Control in de auto. Ook is het papier vervangen door bewegend beeldmateriaal in de vorm van een heuse DVD-speler in de auto.

Tot op heden ben ik toch blij de constante factor op het schoolplein te zijn. Waar klasgenootjes heen en weer worden geslingerd tussen BSO, opa’s en oma’s of vreemde mama’s, gaat mijn zoon elke keer gewoon lekker met mij mee naar huis, ook tussen de middag. Ik twijfel dan ook steeds of mijn drang tot het verrichten van “arbeid buitenshuis” wordt veroorzaakt door de standaard van de maatschappij of door mijzelf.

Laura is de moeder van Max (5)