Mijn man en ik zijn niet getrouwd. Ooit was dit voor mij een heel heet hangijzer. Dat was in de tijd dat de ene na de andere vriendin opbelde met het heuglijke nieuws dat zij in het huwelijksbootje zou stappen en mijn huwelijksaanzoek nog steeds op zich liet wachten.
Er waren genoeg bijzondere momenten waren waarop mijn man voor mij op zijn knieën had kunnen gaan: mijn dertigste verjaardag, de geboorte van onze kinderen, onze vakantie in Venetië. Al die tijd bleef ik hopen, tevergeefs! “Jij wacht zeker tot ik oud en dik ben!” schreeuwde ik mijn man toe. “En mijn decolleté zo gerimpeld is dat geen jurk me meer staat!” Maar mijn gegil werkte averechts en hij hield voet bij stuk. Trouwen vond hij onzin, een dag in de belangstelling staan een ware crime en een bruiloft pure geldverspilling. Kortom mijn kansen zijn verkeken.
Ondanks dat we niet in de echt verbonden zijn, noem ik mijn liefste toch mijn man. Dat is er een aantal jaar geleden zachtjes aan in geslopen. Voorheen noemde ik hem mijn vriend, maar dat schepte verwarring bij de buitenwereld: “Ik ga vanavond met mijn vriend uit eten.” “ O, Weet je man hier wel van?”
Gelukkig heb ik nu een nieuwe, gewilligere huwelijkskandidaat, dat is mijn dochter van zes. Elke dag weer, vlak voor het slapengaan, drukt ze haar natte lippen op de mijne en verzekert ze me dat ze met me trouwen wil. Ze gelooft heilig in “onze bruiloft” tot haar fantasie op school ruw verstoord wordt. “ Mam, denkt je echt dat ik met jou kan trouwen?” vraagt ze onder het tandenpoetsen. “ Yes of no?” “No,” ik gok en ik heb het goed. “ Klopt mam, want als ze dat wel doen, zijn we lesbisch.” Ze spuugt ruw haar tandpasta in de wasbak. Ik moet moeite doen niet in een lachbui te schieten. Wat ze al niet leren op school, het is ongelooflijk!
Mijn dochter vindt het moeilijk dat de geplande bruiloft niet door kan gaan en ik zie dat ze haar pijlen bijzet en een nieuw plan bekokstoofd. “Ik weet het, papa moet met iemand trouwen. Dit ga jij ook heel leuk vinden, mam!” Ze rent de trap af. Ik hoor haar kleine kwebbelstem beneden in de woonkamer. Het is duidelijk dat ze mijn man iets vragen moet. Dan voel ik het, een licht sprankje hoop waarvan ik dacht dat het allang verdwenen was, laait weer op. Misschien dat mijn man alsnog zwicht als zij lief vraagt of hij niet met mama trouwen wil.
Mijn dochter komt breed lachend naar boven. “ Het is geregeld.” Ze klimt haar hoogslaper in. “Papa, trouwt met mij en dan mag jij ook op de bruiloft komen!” Dit was nou niet het antwoord waar ik op zat te wachten. Mijn eigen bruiloft gaat weer mooi aan mijn neus voorbij…
Natasja is de moeder van Lucas (9) en Marit(6)