Er schijnt op schoolpleinen heel wat afgeflirt te worden. Tussen moeders en vaders, maar ook tussen moeders en meesters, vaders en juffen en alle andere denkbare combinaties. Dit heb ik van horen zeggen, dat snap je, ik zou mijzelf hier nooit toe verlagen. Nee echt niet en ik heb het bij ons op school ook nog niet zien gebeuren. Maar op zich is het een fijne gedachte. Een op de drie huwelijken loopt immers stuk en dan moet je toch iets. Je kunt ook weer wekelijks gaan stappen of je begeven op dating sites, maar het kan dus veel makkelijker! Op school kom je immers elke dag, je komt makkelijk met elkaar in contact door de kinderen en je leert elkaar wat beter kennen tijdens een schoolreisje of het luizenpluizen.
Begrijp me niet verkeer hoor, ik heb geen plannen in die richting, ik ben erg blij met mijn man, maar het is toch een prettig idee, deze vijver van mogelijkheden.
Want buiten crèche/school/BSO wordt het veel lastiger om als moeder weer aan de man te komen. Een voorbeeldje: sinds ik kinderzitjes op mijn fiets, heb ik veel minder sjans. En als ik niet op mijn fiets zit, straalt er blijkbaar zoveel moederlijkheid van me af, dat mannen in bosjes om me heen lopen zonder me een blik waardig te keuren. Ik weet niet precies wat het is:de pindakaasvlek op mijn jurk, mijn enorme wallen onder mijn ogen, opgedroogd snot op mijn mouwen, zoiets denk ik.
Af en toe, als ik een leuk jurkje aantrek, mijn wallen wegwerk en me weer eens op hakken waag om met een vriendin wat te gaan drinken, dan wil het nog wel eens lukken: als undercover mama voel ik mij zo’n avond een vrouw van de wereld. De laatste keer stappen was op Koninginnenacht. Even een paar uurtjes de kroeg in met een vriendin die ook moeder is. Niet te lang, omdat ik de volgende dag niet brak met de kids op stap wilde. Tegen middernacht zou ik naar huis komen, zodat mijn man ook nog even kon weg kon met zijn vrienden.
Toen we op de fiets stapten, na alle flirtblikken weerstaan te hebben, werd ik weer keihard op de feiten gedrukt. Een man riep ons na:’Gaan jullie de mannen aflossen?’
“He, hoe weet hij dat nou”, riep ik verontwaardigd, terwijl mijn hak van de trapper gleed.
Oja…onze kinderzitjes! Daar ging mijn vermomming en ik was weer terug in de realiteit, net als Assepoester toen de klok twaalf sloeg….
Helen is opvoedadviseur en de moeder van Marisha (4 jaar) en Mateo (1 jaar)