Het was weer zo’n week: op dinsdag had ik mijn sportavond, op woensdag ging Xander eten met vriend M., op donderdag moest hij naar een late werkborrel en op vrijdag had ik een verjaardagsetentje voor beste vriendin N. Kortom: een drukke week die wel een beetje leek op onze weken van voor het Veri-tijdperk. Allebei door de weeks veel avonden weg, dan ongeveer tegelijk thuiskomen, nog even bijkletsen voor het slapengaan en in het weekend fijn samen zijn en van elkaar genieten.
Maar nu met de kleine meid erbij, zijn zulke weken toch een tikkie vermoeiender, en ook een stuk ongezelliger. Want in plaats van allebei avondjes weg, is de één dan thuis en de ander op pad. En zie je elkaar even snel bij het “aflossen”. Dat we daarbij ook nog midden in een verbouwing van ons nieuwe huis zitten en het de week voor onze vakantie is, maakt het helemaal een chaotische tijd. Bellen met de aannemer, toch nog even een check bij de nieuwe badkamer, laatste dingen afronden op kantoor, afspraak maken met het verhuisbedrijf en ondertussen koffers inpakken.
Dus toen Xander en ik op mijn vrije vrijdagmiddag nog even belden over de laatste inkopen die ik zou doen voor de vakantie, zei ik als vanouds: “Ok schat, dan ga ik zo nog even naar de drogist. Ik heb om 19.00 uur afgesproken, dus weet niet of ik je dan nog zie maar ben niet al te laat thuis vanavond. Er ligt trouwens een pizza voor je in de vriezer, dat is ok toch?” Heel even was Xander stil en zei vervolgens: “Lief…natuurlijk zie ik je zo nog, ik ben toch bij Veri?” Schuldig keek ik naar de box waar
een lief klein meisje lag te spelen met haar favoriete knuffel van het moment en me een betoverende glimlach schonk- hoe had ik haar nu kunnen vergeten! “O ja…tuurlijk”, stamelde ik en hing snel op om Veri eens uitgebreid te knuffelen.
Natuurlijk was ik haar niet echt vergeten. En nee, ik was heus niet het huis uitgelopen naar mijn etentje als Xander nog niet thuis was. Maar terwijl ik een klein goed-maak-dansje deed met mijn meisje, maakte mijn vergissing me ook gelukkig. Want na een paar eerste zware maanden waarin Veri door reflux een echte huilbaby was en we aan huis gekluisterd waren en nergens heen konden, bewees mijn verspreking dat we inmiddels ons oude leven weer hebben gevonden. En Veri? Die past er perfect in: met haar is het leven nog leuker! Ze is inmiddels een echte lachbaby die graag overal met ons mee op pad gaat, maar die ook de allermooiste reden is om vaak lekker samen thuis te blijven.
Kim is de moeder Veri (geboren september 2011)