mama sporten

Verjaard

Gastblogger Gezin

Verjaardagen. Al gaat het niet om de jouwe, onvermijdbaar wordt er over ouder worden gesproken. Vooropgesteld, ik ben niet oud, ik voel me niet oud en ik lijk niet oud.
En toch is het opvallend hoe een aantal gebeurtenissen elkaar opvolgt waardoor je toch zomaar even met je eigen leeftijd wordt geconfronteerd.

Het begon tijdens het kinderfeestje van Anne, een paar weken geleden. Een van haar vriendinnetjes vroeg mij hoe oud ik was.
“43,” Antwoordde ik, geheel naar waarheid en waarom ook niet? Onthutst keek het meisje mij aan. “Wat ben jíj óud, mijn moeder is pas 35”.
“Nee hoor, ik ben  niet oud, jouw moeder is gewoon iets jonger.” Ik probeerde het nog maar het meisje was al in alle staten. “43!! Dat is écht héél, héél oud hoor!”
Goed. Lief kind hoor. Volgend jaar slaan we haar maar eens een keertje over met de uitnodigingen…..

Afgelopen week was het familie- en vriendenfeest, ook voor Anne en voor ik het wist was ik in een gesprek verwikkeld over mijn ouders die opeens tot het besef zijn gekomen dat ze kinderen van middelbare leeftijd hebben. En hoe raar dat is.
Middelbaar. Ik rilde even. Middelbaar! Middelbaar, dat is nordic walking, dat zijn steunkousen en kruiswoordpuzzels. Ik ben niet middelbaar, ik ben gewoon een veertiger!

Nadat ik ook dit gesprek had verdrongen en dacht een onschuldig spelletje dinosauruskwartet met Tijn te spelen deelde hij (mijn bloedeigen kleine Tijn) de laatste en fatale klap uit toen hij vroeg “Mama, toen jij geboren werd leefden er toch nog dinosaurussen?”

Ik gaf het op dat moment definitief op.

”Nee hoor schat, ze hebben mij gevonden bij de opgravingen van Pompeii”

Miranda is de moeder van Anne (8) en Tijn (7)