Ja, Ja, moeders met eigen bedrijven gaan ook wel eens op vancance. Al maanden speur ik de reisbureau website af naar geweldige vakanties.
Ging ik voorgaande jaren als ipb-er met KLM naar verre oorden ( ipb= indien plaats beschikbaar), voor een schijntje, nu schrok ik me dood van de prijs van een weekje Portugal.
Eigenlijk was ik op zoek naar het ideale tafereeltje, ik zocht naar campings met van die ingerichte tenten in de vorm van een wigwam. Ik ben namelijk anti-camping, ik houd van de luxe van een hotel maar ik wil wel natuur. Dus eigenlijk ben ik de geschikte persoon voor glamping. Alleen vond ik de prijzen niet zo “glamping”.
Len ik hadden daarom besloten om het dit jaar maar zo te laten en i.p.v. vakantie een “swiss sense” kind of bed te kopen. Daarnaast vind ik het moeilijk om nu voor het eerst als moeder een reis te boeken. Voorheen deed ik waar ik zin in had, jungle in Maleisië, strand in Thailand. Ik vond dat mijn kind daar maar aan moest wennen en vooral overal naar toe mee moest gaan. Ik keek onbevredigend naar de foto’s van de all-inclusive resorts in Turkije. Ik begreep dan ook niet de uitspraken van ouders die riepen, ‘Als mijn kind het naar z’n heeft dan heb ik dat ook’.
Ondanks ons besluit om niet te gaan bleef in door speuren naar de ideale budget plek. Wat ik wil is denk ik nog niet uitgevonden. Een pittoreske camping met een tipi tent compleet ingericht met VT wonen meubilair, maar dan wel een kinderbadje met glijbaan en ook mooi weer in september en niet te ver reizen voor weinig geld.
Je voelt het al aan, we besloten toch weg te gaan met mijn mama, die heel graag mee wilde en ons daarom de bungalow cadeau gaf, wij betalen de reis en de tol. Goede deal toch?! Ik boekte meteen de camping, keek vooral naar de prijs en vooral niet naar de rest. Dat had ik zoveel gedaan de afgelopen tijd, ik was zoekmoe.
Afgelopen vrijdagnacht vertrokken we, leek ons een goed idee dan kon Roosje gewoon de nacht doorhalen. Roos is geen kind wat je in de auto zet en meteen in slaap valt. Roos slaapt voornamelijk in haar eigen bed, houd niet van verandering. We waren Nederland nog niet uit of ze zetten een keel op, toen de borden Liège verschenen sukkelde ze, op mijn schoot notabene, weg. En weetje wat ik toen dacht. Ik voelde me egoïstisch dat ik perse 13 uur in de auto wilde zitten (want ik wilde 30graden) Voor het eerst begreep ik de uitspraak, “als mijn kind het naar z’n zin heeft heb ik dat ook”.
En nu, een dag in Zuid-Frankrijk, de godganse dag regen, geen 30 graden, maar binnen in een veel te kleine stacaravan, maar wel blij. Want het gaat goed met Roos, 2 dagen heeft ze niet gegeten, dronk nauwelijks, heeft vannacht naast me geslapen en wilde echt niet slapen in Frankrijk. Nu begint ze een beetje te wennen en eet voor het eerst weer, binnen in de kleine stacaravan kijkt ze naar Bumpa op de i-pad. Een lach verschijnt op mijn gezicht, weer een les geleerd als mama van Roosje.
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1) en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.