‘Tim, wat wil je op je brood?’ Ik krijg geen antwoord. Elke ochtend lijkt mijn jongste zoon op een andere planeet te wonen dan wij. Elke ochtend vraag ik namelijk meerdere malen wat ik op zijn boterham moet smeren. Natuurlijk weet ik dat er genoeg ouders zullen zijn die helemaal niet meer de boterhammen van hun kinderen smeren. Ze zijn tenslotte al zo groot als ze naar school gaan. Maar ach, ik ben nou eenmaal zo’n moeder die graag smeert, of het nou gel in hun haren is of smeerworst.
Alhoewel ik dat laatste smeersel echt liever niet smeer op de vroege ochtend. ‘Timmm!!! Wat wil je nu erop hebben, geef eens antwoord, ik vraag het nou al drie keer!!’ Ineens ontwaakt meneer en roept, zonder omkijken, want de televisie staat aan…’Vlokken en kusjes!’ Ik smelt. Dat is nou mijn zoon, die weet precies hoe hij zijn moeder kan ontroeren. Vlokken en kusjes, hoe verzin je het.
Maar Tim kan erg goed dingen verzinnen, laten we zijn fantasievriend George, waarover ik al eerder schreef, niet vergeten. Maar hij handelt ook genoeg in andere ontroerende zaken. Zo zingt hij bijna elke avond voor mij een zelfbedacht liedje. Nadat ik hem dan al drie boekjes heb voorgelezen, heb geknuffeld en gezoend, stelt hij voor om zelf nog even een liedje te zingen. Tenslotte levert dat hem weer extra tijd op om nog niet te gaan slapen.
Ik ben uiteraard altijd in voor een liefdesliedje van mijn zoon. En dat weet hij. ‘Je bent de allerliefste mamaaaaahh!! Ik hou van jou!!! Tot de maan en weer teruggg!!’ Aah, zo lief! Geweldig toch, zo’n liefdesserenade van je eigen zoon. Ben wel benieuwd hoelang hij daar mee door gaat. Ik hoop totdat hij het huis uit gaat, maar dat is vast een mama-illusie.
Vlokken en kusjes dus. Ik doe mijn best om de boterham goed te snijden, want dat moet natuurlijk op een speciale manier… Genoeg vlokken bedekken het geheel en voilà, het ontbijt is klaar. Ik geef zijn bord en een dikke kus op zijn wang. ‘Lieverd’, zegt hij terwijl hij mij knuffelt. Ja, zo mag een ochtend altijd wel beginnen. Maar iedereen weet dat dit heus niet alledaagse praktijken zijn. Dit komt echt niet elke dag voor bij mij. En het is van korte duur. Want zodra het tijd is om tanden te poetsen, oei, dan rennen ze echt niet meteen naar boven, hoor. Welnee, dan heb ik toch zeker wel tig keer geroepen dat ze naar boven moeten komen.
’En heb je je sokken nu al aan??’ ‘Kom nu, we moeten naar school!’ En dan zit net die ene sok weer niet goed of kan ik zelf mijn sleutels niet vinden. Spitsuur dus en ik ben altijd weer blij als we op tijd op school zijn, tanden gepoetst en wel. Als ik dan die middag mijn eigen brood smeer denk ik terug aan die drukke ochtend. Een lach op mijn gezicht verschijnt terwijl ik de vlokken uitstrooi op mijn boterham…
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (4)