Mijn derde werkweek zit erop. En wat voor werkweek. Maandag vroeg ik me zelfs af of dit mijn eerste jaar voor de klas was.
In mijn vorige blog heb ik geschreven over Boaz, de jongen met de pilletjes. Boaz doet het erg goed in de groep, mits hij geen last heeft van Doris, Craig en Thirza. En laten deze drie kinderen nou exact hetzelfde probleem hebben, ze functioneren goed, mits ze geen last hebben van….
Gelukkig heeft een lokaal 4 hoeken en slim als ik ben heb ik iedere hoek een ‘stoorzender’ geplaatst.
Links achterin zit Doris, een stuiterballetje dat aan het einde van de dag de koek echt op heeft. Hij valt dan minimaal 4x van zijn stoel, wil commentaar geven op alles en iedereen en denkt dat het heel stoer is om allerlei woorden (die niet in het woordenboek staan) door de groep te schreeuwen. Dit gaat gepaard met een fysieke ondersteuning van zijn armen, die steken dan met gebalde vuisten de lucht in.
Links voorin zit Thirza. Thirza is eigenlijk een heel zielig meisje. Ze is op de basisschool getraumatiseerd geraakt doordat ze veel gepest is en qua niveau niet mee kon komen. Dit is ze gaan compenseren door zichzelf te gaan overschreeuwen en daarbij heeft ze een heel dikke muur om zich heen gebouwd. Ze is zo extreem zelfbepalend dat ze niets van een ander aanneemt en continue de confrontatie aangaat. Of dit nu is omdat ze moet gaan zitten,werken, spelen of gymmen, er is continue strijd en irritatie. Negeren is normaal gesproken het magische wapen maar in deze groep is dit niet haalbaar, haar gedrag geeft namelijk te veel ruis op mijn andere drie stoorzendertjes die vervolgens flippen en het gedrag van Thirza versterken. Zij geniet namelijk wèl van flippende medeleerlingen.
Craig is een erg onzeker jongetje met autisme. Hij snapt nauwelijks iets van de wereld om zich heen. Dan kun je je voorstellen dat een nieuw schooljaar in een nieuwe klas met nieuwe kinderen en ook nog drie nieuwe juffen (ik, mijn duo en een onderwijsassistente-stagiaire) wel heel erg veel gevraagd is. Vertrouwen moet gaan ontstaan en leiden en begeleiden zijn momenteel de belangrijkste dingen die we voor hem doen. Iedere nieuwe les geeft stress en stress uit Craig door hele rare geluiden te gaan maken, niet meer van zijn stoel af te gaan en zo te gaan irriteren waardoor hij hoopt uitgesloten te worden voor de volgende activiteit. Zijn lievelingswoord hierbij was “reet” welke hij echter niet goed gebruikte. Toen ik hem hier op wees en heb uit gelegd wat “reet” betekent schrok hij daar zo van dat hij het woord niet meer in de mond heeft genomen. Dat is wel prettig bij autisten, als ze iets uit hun systeem zetten dan komt het er ook echt niet meer in. ‘Case closed…’
Waarom ik me afvroeg of dit mijn eerste jaar voor de klas was? Dat lees je de volgende keer.
Anna (pseudoniem) werkt in het Speciaal Basisonderwijs en is moeder van 2 jonge kinderen