Na vijf maanden verlof mag ik aanstaande donderdag (lees: afgelopen donderdag) weer aan het werk. Nou ja, mag… Ik zal wel moeten…
Om te oefenen was Luca vorige week al een dagje bij de gastouder. Voor het eerst was ik zes uur lang gescheiden van mijn zoon. Wat voelde dát raar… Ik had van alles gepland om die dag te doen, maar elke 10 minuten schrok ik op omdat ik Luca niet hoorde. En het kolven, wat normaal zo makkelijk was, ging ineens voor geen druppel meer. Na een half uur had ik slechts een halve voeding gekolfd. Toen Luca die avond op bed lag, voelde ik me ronduit somber. Ik zou die zaterdag vanaf 14.00 uur een vrijgezellenfeestje hebben, en na mijn eerste twee werkdagen ook nog naar een concert gaan. Schuldgevoel overheerste en het liefst had ik het vrijgezellenfeestje afgebeld en mijn baan opgezegd.
Na manlief te hebben overladen met instructies – “Hoor je dat huiltje? Dat betekent dat… En dan moet je dus… ” en “Niet vergeten… hè?!” – stapte ik die zaterdag zenuwachtig in de auto, mijn tranen slechts met moeite bedwingend. Een paar uur later zat ik in een stoffig magazijn te kolven, en weer viel de melk slechts druppel voor druppel in het flesje. Het fotootje dat ik had meegenomen maakte dat ik me alleen maar nóg zieliger voelde, dus besloot ik de avondvoeding maar voor thuis te bewaren. Gelukkig bleek ik niet de enige moeder in het gezelschap en tijdens de barbecue met Nederland-Denemarken op de achtergrond, kwebbelden we honderduit over moeder worden, loslaten, kolven en weer aan het werk gaan. Dat luchtte op! En nadat manlief had ge-sms’t dat Luca na zijn laatste voeding moe maar voldaan in slaap was gevallen, kon ik écht gaan genieten. De rest van de avond was geweldig, en thuisgekomen kolfde ik binnen tien minuten een hele fles vol. Maar wat was ik blij toen Luca om half vijf ‘s ochtends wakker werd. En zijn intens gelukkige schaterlach toen hij mama zag, was onvergetelijk en maakte alles goed.
En terwijl de laatste uren van mijn verlof wegtikken, denk ik aan de laatste werkdag vóór mijn verlof. Die week was mijn beste vriendin overleden en ik voelde me verdoofd. Maar ik had de groep – vijf zeer moeilijk opvoedbare kinderen met een licht verstandelijke beperking – een afscheid beloofd, dus vermande ik me en probeerde niet te laten merken hoe verdrietig ik was. De kinderen hadden een prachtige collage gemaakt en toen ze ter plekke een volledig geïmproviseerd concert begonnen te geven met onder andere ‘Gelukkige baby voor jou’ (op ‘Happy birthday to you’), wisten ze zelfs een glimlach op mijn gezicht te toveren.
En ineens heb ik zin om weer te gaan werken. Hoe zou het met mijn mentorkindjes zijn? En hoe zullen de kinderen op mij reageren? Zullen ze stiekem een beetje blij zijn om mij weer te zien? En zal ik streng genoeg kunnen zijn ondanks mijn hormonen? Vast wel! En kolven? Dat kan ik altijd nog thuis inhalen…
Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)