Na zes lange weken van vakantie, volgt dan automatisch weer die eerste schooldag. Ik had Max in de voorafgaande weken al zo nu en dan gepeild of hij wel zin had om weer naar school te gaan. De reactie was wisselend: van behoorlijk negatief tot uiterst positief. Zo gaf hij de ene keer aan totaal geen zin te hebben om weer naar school te gaan omdat alle kindjes daar stom zijn en ook het gedrag van de juf hem niets bevalt, terwijl hij mij de volgende dag kon vragen wanneer de school weer zou beginnen omdat hij niet kan wachten om weer met zijn vriendjes te spelen.
Wanneer voor het eerst in weken de wekker weer gaat, slaak ik even een diepe, weemoedige zucht maar begin toch met goede moed aan de dag. Max moet ik zelfs wakker maken en hem er aan herinneren dat het vandaag de eerste schooldag is. Hij klimt direct uit bed en lijkt in een vrolijke bui. Dit belooft veel goeds voor vandaag. Eenmaal beneden is het net of Max zich plots realiseert dat het nu echt zo ver is en dat hij gewoon weer naar school gaat. “En is de juf er dan ook wel weer vandaag?” vraagt Max een tikkeltje argwanend. “En zullen al mijn vrienden er ook weer zijn?” vervolgt hij al ietwat enthousiaster. “En ga ik dan nu echt zomaar naar groep twee?” gaat hij uitgelaten verder. “En mag ik dan nu ook puzzels met de rode sticker maken, die moeilijke van groep twee?” vraagt hij bijna hysterisch. Op alle vragen kan ik alleen maar bevestigend antwoord geven. Hier heeft hij blijkbaar niet eerder over nagedacht en deze voorwaarden staan hem kennelijk wel aan.
Ik breng Max naar school en laat hem met een gerust gevoel achter. Tussen de middag haal ik hem weer op om thuis een boterham te eten. Hij komt mij enthousiast tegemoet rennen en aan zijn gezicht te zien heeft hij het helemaal naar zijn zin gehad. Hij begint gelijk met te vertellen dat hij het misschien nog wel leuker vindt op school dan vorig jaar. En dat hij nu de grootste van de klas is en dat hij maatje is geworden van een kindje uit groep één. ‘s Avonds deelt hij mee dat hij, gezien al deze positieve ontwikkelingen, nu vast ook wel weer eens kan proberen te fietsen zonder zijwieltjes. Na een aantal mislukte pogingen hebben we een tijdje geleden besloten het project “leren fietsen” op een lager pitje te zetten.
Dus na het avondeten gaan we direct proberen of het nu wel gaat lukken. De fiets wordt ontdaan van die “kinderachtige” zijwieltjes, en na een paar niet noemenswaardige opstartproblemen, fietst Max slechts enkele minuten later – zo trots als een pauw – gewoon, zonder zijwieltjes. Met wangen zo rood als een tomaat en zweet in straaltjes stromend van onder zijn fietshelm langs zijn gezicht roept hij mij vanaf zijn wiebelende fietsje toe: “Zie je nou wel, mama! Ik kan ‘t!”
Laura is de moeder van Max (5)