Ik ben een werkende moeder. Ik werk parttime in een verpleeghuis en draai onregelmatige diensten. Vroege diensten, avond, – en nachtdiensten. Nu, terwijl ik dit schrijf, zit ik in de nachtdienst, waar in ik een rustig moment heb gevonden om een kladblok te pakken.
Een werkende moeder zijn heeft heel veel voordelen. Ik breng extra centen op de plank. Ik heb leuke collega’s met wie ik kan lachen en huilen. Ik voel me gewaardeerd door de bewoners. Ja, ik kan zeggen dat ik wel een leukere mama wordt doordat ik werk.
Maar er zit ook één heel groot nadeel aan een werkende moeder zijn. Ik mis soms dingen van de kinderen! Ik besef me dondersgoed dat je als moeder niet alles mee kunt maken van je kinderen. En al zeker niet als je werkt. Zo heb ik al 3 jaar het carnavals optreden van beide jongens gemist. Net als het schooluitje van het afgelopen jaar. Ook was ik niet de eerste die hun laatste rapport in handen kreeg. En toen ze kleiner waren heb ik ook al heel wat “eerste keren” gemist van ze.
Morgen vroeg, als ik uit de nachtdienst kom en moet gaan slapen, kan ik niet op het voetbalveld staan bij ze. Normaal gesproken, als ik vrij ben, sta ik altijd langs de lijn om ze aan te moedigen. Schoenveters te strikken. Trainingsvesten vast te houden. En nou gaat Bart net morgen vroeg zijn debuut als keeper maken. Normaal staat hij achterin, hij is verdediger, maar morgen is zijn teamgenoot die altijd keept er niet en mag Bart de rol als doelverdediger op zich nemen. Hij neemt zijn taak erg serieus. Ik zou het zo graag willen zien. Ik zou zo graag trots willen zijn op elke bal die hij tegen houdt. Maar ja. Ik moet echt slapen morgen vroeg. En daar baal ik flink van. Maar ja, naast ze gaan staan en de hele dag alles bekijken wat ze doen, dat gaat natuurlijk ook niet.
Het leven van een werkende moeder gaat niet over rozen. Als ik dan maar slaap als een roosje, dan heb ik dat toch!