Vorige week hebben we met de kleutertjes van school, de groepen één en twee, een theatervoorstelling bezocht. Een theaterbewerking van het boek “Woeste Willem”. Tot aan die dag nog nooit van gehoord, maar nu kan ik er over meepraten! Zoek eens op internet naar Woeste Willem, en er komt er veel tevoorschijn over deze humeurige, gepensioneerde zeerover.
Moeders werden tijdig verzocht aan te geven of ze op deze dag beschikbaar waren om mee te rijden met de kleuters. Ik had niets bijzonders in de planning, dus ik heb mij aangemeld als taxichauffeur. Een dag voor de voorstelling werd de indeling van de auto’s bekend gemaakt. Thuis werd ik onderworpen aan een kritisch vragenvuur over de reis (vier kilometer): hoe het zou gaan verlopen, of iedereen er daadwerkelijk zou zijn en of de betreffende moeders wel beschikken over de juiste autostoeltjes.
De chauffeurs moeten die dag rond tien uur op school zijn, want volgens planning zullen we om kwart over tien vertrekken richting theaterzaal. En tussen alle uitbundige kinderen verzamelen, kalmeren, naar de juiste auto dirigeren, gordeltjes om en daadwerkelijk vertrekken zit zéker een kwartier. Ik vond het zelf een nogal gewaagde tijdsplanning maar uiteindelijk rijden we daadwerkelijk weg om tien voor half elf, dus redelijk op schema.
In mijn auto kan ik achterin drie kleutertjes vervoeren en omdat de juf ook nog een plekje in een taxi zocht, heb ik haar ook meegenomen. De spanning voor de drie kleintjes achterin bereikte bijna zijn top want hoe spannend is het als ook de juf mee gaat in de auto waarin jij zit? De rit van tien minuutjes verloopt soepel en bij het theater aangekomen blijkt dat er ook nog een andere school met haar kleutergroepen aanwezig is. Een drukte van belang.
We worden hartelijk ontvangen door een kunstenaarstype (haren tikkeltje in de war, ietwat morsige kleding en gympies aan zijn voeten), en allen verzocht plaats te nemen op de daarvoor bestemde banken. Nog voordat ons zitvlak de bank raakt dempt het licht en begint de voorstelling, we zijn net op tijd. De acteur doet het erg leuk. Hij doet mij denken aan een jeugdige versie van Bert Visscher, met dezelfde hyperactieve trekjes maar dan voor een publiek van 4 tot 6 jaar. Woeste Willem blijkt een vertelvoorstelling over stoer doen, bang zijn en over vriendschappen die je niet aan ziet komen. Op zich best pittige kost voor kleutertjes, maar de manier waarop de voorstelling wordt gebracht maakt dit goed. “Bert” heeft de kleine lachertjes volledig op zijn hand!
We verlaten drie kwartier later de zaal. De kindjes met rode wangen, en veel stiller dan toen ze de zaal betraden. Ik heb ze horen schaterlachen dus ben er van overtuigd dat allen hebben genoten van de voorstelling. Ze zijn moe maar voldaan.
Als we weer in de auto zitten is het eerste wat ik vraag aan de theatergangers op de achterbank of ze het leuk vonden. Max antwoordt als eerste: “Dát weet ik eigenlijk niet meer precies.”
Laura is de moeder van Max (5)