Het is zo’n middag waar je licht bij huivert bij een blik op de klok. Half 1. De hoofdpijn knalt door je hoofd. Je ene been weigert zich te plaatsen voor de andere. En in een moment van onoplettendheid zakken je ogen dicht.
Maar de dag is nog maar halverwege. En het moeilijkste deel komt nog. Was het met één aandachtstrekkertje nog te doen, met 3 druktemakers lijkt de middag als een grote berg met onopgevouwen was. Niet door te komen.
Het is zo’n middag waarop je niks plant en nóg moet afwachten of je het tot een goed einde brengt. Heel hard hoop je dat er minstens één kind uit spelen gaat. Dat wil hij anders altijd! Maar op het plein loopt de speelverslaafde zonder kik met je mee en opeens zie je jezelf weer naar huis fietsen met beide schoolgangers, de één hevig brullend, maar de ander met opperbeste zin. Na een broodje frikadel en veel liefde klaart ook het kleutertje op, die zich vervolgens urenlang bezig houdt met paarden en poepen, zowel zij als hij. En ook de hangkleuter kan na een potje computer er weer helemaal tegenaan met knutselen, puzzelen en verstoppertje. Zonder getrek en gejank. In volmaakte broederliefde, vol interesse en zorg. Ik waan mij in een willekeurig ander huis, waarvan ik vermoed dat dit de orde van de dag is. Hier kan het dus ook? Met mijn in elkaar gestorte hoofd verwonder ik mij om deze welkome verrassing.
De baby komt blij uit zijn bed. Eet alles wat ik hem aanbied netjes op en voegt zich aan de speeltafel, alwaar hij zich uitstekend vermaakt naast (en niet op!) zijn even lief spelende kleuterbroer. Als ik al niet achterover zat, zou ik nu ter plekke achterover vallen. Wat een zegen!
Mijn gesteun rondom de noodzakelijke gang naar de brievenbus blijkt vandaag echt verspilde moeite. ‘Dat doe ik wel!’ En vrolijk huppelt ons binnenkind de poort uit, met op zijn hand een R, en in zijn hoofd een 7, zodat hij weet in welke gleuf het kaartje moet. Morgen zullen we weten of dat net zo goed is gegaan als hij zelf zegt. Mij maakt het niet uit, de lach op mijn gezicht is inmiddels onuitwisbaar.
Wanneer dan eindelijk de eerste vraag richting tv-planning om de hoek komt kijken, kan ik deze vol liefde, geduld en wijsheid pareren. Mijn geantwoorde termijn van 30 minuten blijkt prima te handelen voor ons glaskind. Wel verschijnt er een denkrimpel op zijn voorhoofd, omdat een nieuwe invulling wel lastig blijkt, na zoveel goede initiatieven. Zonder hoop stel ik voor dat hij ook nog wel even buiten kan spelen?
Vijf minuten later rennen twee jongetjes naar buiten. Ver na de gestelde termijn haal ik ze uit hun spel, de een in het zand, de ander met een voetbal. Omdat het regent. En omdat we moeten eten…
Terwijl de jongetjes zich vergapen aan Koekiemonster, en ik in de pastasaus sta te roeren, merk ik dat mijn hoofdpijn significant is afgenomen. Ongelooflijk.
Het is toch nog een middag met een gouden randje! En dat lag niet aan mij 😉
Linda is de moeder van Max (5), Luuk (4) en Kyan (2)