Gisteren kwam mijn nichtje trots haar zwemdiploma A laten zien. Ze straalde van oor tot oor. Het is altijd weer een mijlpaal in het jonge leventje van zo’n stoer kind.
Het deed me denken aan de zwemles van mijn eigen jongens. Koen was alles behalve een waterrat toen hij nog in de baby en peuter fase zat. Douchen of in bad gaan was al een drama, laat staan de overvloed aan water in een zwembad. Koen zette het op een huilen zo gauw hij een druppel water voelde. Met hem gaan zwemmen lukte gewoon niet. Hoe dichter zijn tenen bij het water kwamen, hoe hoger hij zijn knietjes op trok. En als zijn knietjes niet hoger konden en hij toch het water raakte, zette hij het op een huilen.
Hij bracht de tijd altijd door al spelend op de rand van het zwembad. En toch heeft ook hij zijn zwemdiploma’s gehaald. Op een dag zei hij: “Mama, ik wil op zwemles!” Ik heb me dat geen twee keer laten zeggen en ben direct naar het zwembad gerend om hem in te schrijven. Zijn eerste zwemles vergeet ik nooit meer. Hij kwam na afloop naar me toe gerend en zei: “Mama, mama, ik ben drie keer verdronken, en ik heb niet gehuild!” Wat was ik trots. En nu ben ik weer trots. Trots op mijn kleine nichtje. Wat is het toch knap van ze…
Wanda is de moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)