Het leek ons aanvankelijk echt een heel goed plan. Max, op dat moment exact vierenhalf jaar, naar zwemles. Enthousiast geworden door verhalen van klasgenootjes besloot ik eens naar de mogelijkheden te informeren. Door stom toeval was er geen sprake van een wachtlijst en konden we direct terecht. Na een gesprekje met Max waren we er uit: naar zwemles!
De bewuste middag gaan we direct uit school door naar de eerste zwemles. Voor het thuis eten van een broodje is geen tijd dus gaan we op de parkeerplaats van het zwembad picknicken. Max vindt het allemaal prachtig. Daarna gaan we de zwembroek aan doen en staan al snel paraat om opgehaald te worden. Op het moment dat de zwemjuf Max komt ophalen betrekt zijn gezicht op slag. De hakken gaan in het zand: Max wil naar huis.
De juf heeft blijkbaar ervaring met dit vluchtgedrag en stuurt Max heel beslist richting zwembad. Max begint onbedaarlijk te huilen en gilt naar huis te willen. De juf maakt grapjes met hem en trekt hem ondertussen de zwemkurkjes aan. Max huilt nog steeds. En dan begaat zij de grote fout door Max, best onverwacht, in het zwembad te trekken. Onbedaarlijk huilen wordt hartverscheurend verdriet. De andere kindjes proberen hem goed te stemmen maar hebben daarin geen schijn van kans. De les duurt drie kwartier, en al die tijd zit ik gehurkt aan de rand van het bad. Uitbundig joelend hoe goed hij zijn best doet. Aan het einde van de les is Max totaal overstuur. De juf verzekert mij dat dit wel vaker voorkomt en dat volhouden de enige remedie is.
Dus gaan wij een week later weer vol goede moed richting zwembad. Althans: ik vol goede moed, Max vol verdriet. Hij wil absoluut niet en weigert te picknicken en zijn zwemkleren aan te trekken. Met de woorden van de zwemjuf in mijn achterhoofd geef ik niet op. Al worstelend lukt het mij uiteindelijk zijn zwembroek aan te krijgen en gaan we weer richting bad. Hetzelfde circus als de voorgaande week herhaalt zich. Ook deze drie kwartier duren eindeloos en zelfs de juf is nu iets minder enthousiast. Na de les vertrouwt zij mij toe dat Max zijn gedrag wel uitzonderlijk is en in het bijzonder zijn volharding hierin. We besluiten om te stoppen. Over een tijdje zien we wel verder.
En dat “tijdje” is nu aangekomen. We gaan zwemles volgen bij een ander zwembad. Eén op één. Afgelopen zaterdag was, bijna een jaar na dato, het moment aangebroken. Ik ben sceptisch, Max opgetogen. Hij gaat ervoor, gelukkig. Zonder problemen trekt hij zijn zwembroek aan, klaar voor de strijd.
Als hij de nieuwe zwemjuf ontmoet zie ik aan zijn ogen dat het met haar meteen klikt. Zonder problemen volgt hij haar het zwembad in. De les kan beginnen en ik zit gerustgesteld en ontspannen op een stoel langs de kant. Als ik hem tien minuutjes later baldadig aan de juf hoor vragen: “wedstrijdje doen?” weet ik het zeker: dit wordt een succes!
Laura is de moeder van Max (5)