-
Woensdag was het prachtig weer, de meisjes zijn door een buurmeisje meegenomen naar een speeltuin in de buurt. En dat betekent dat ik een uurtje ongestoord in de tuin kan zitten….heerlijk, wat te drinken en een leuk tijdschrift, zo red ik mij wel.
In het tijdschrift lees ik een artikel over het schuldgevoel dat de werkende moeder vaak overvalt. Een dankbaar onderwerp dat je vaak terug ziet. Hoewel ik altijd thuis ben als de meisjes thuis zijn lees ik het artikel met belangstelling. Ik begrijp die moeders wel…je bent een hele dag van van huis en dan als je aan het einde van de dag thuis bent heb je eigenlijk niet meer de puf om “gezellig” een bordspelletje te doen met je kind. Sterker nog…waarschijnlijk zal deze moeder gelijk thuis in actie moeten komen. Misschien nog ff boodschappen voor het avondeten, een wasje aanzetten/vouwen/strijken, een stofzuiger door het huis en zo zijn er ontelbare dingen op te noemen die de aandacht van deze werkende moeder afleiden van haar kinderen. En dan kan ik mij heel goed voorstellen dat ze daar dan een schuldgevoel over heeft en soms zelfs ‘afkoopt’ met een kadootje of iets anders.
Toch denk ik niet dat het zit in hoeveel aandacht je je kinderen geeft, maar in de kwaliteit van die aandacht. Hoe vaak zie ik niet moeders met een smartfone bezig..”even wachten schat, mama is even bezig”. Kinderen maakt het niet zoveel uit hoeveel uur je werkt, het gaat hen er om dat ze de volle aandacht even krijgen. Hun verhaal kunnen vertellen of voor mijn part koekjes bakken. Beter een half uur intensive aandacht dan een hele dag de halve aandacht…tenminste zoiets dan.
In het artikel lees ik tussen de regels door dat men vind dat thuismoeders het maar makkelijk hebben (op dit vlak dan). Ik kan op deze zonnige woensdagmiddag niet anders dan dat beamen..het enige dat mijn meisjes vandaag van mij verwachten is dat ik er ben als ze dorst, honger of een zere knie van het vallen hebben..verder zie ik ze bijna niet. En dat dat voldoende is blijkt ’s avonds als ik Lisa naar bed breng..”ik heb vandaag zo’n leuke dag gehad mama, de beste van mijn hele leven”. Soms kost het zo weinig moeite om je kind een geweldige dag te laten beleven…
-
Wat heb je het mooi opgeschreven!
Tja, ik vind het ook een lastig onderwerp. Met een bedrijf aan huis zit je als moeder altijd in spagaat… Thuis vragen werk en privé allebei de volle aandacht.
Het is ook soms heel dubbel. Dan ga ik met 1 kind lekker met de Duplo spelen en voor ik het weet wordt ik aan de kant geduwd, omdat er nog twee kinderen mee willen spelen. Teleurgesteld ben ik wel eens afgedropen.
Maar het gebeurt ook vaak dat ik een schuldgevoel heb, omdat ik zo veel werk heb liggen dat ik amper aandacht heb. Of dan zitten mijn gedachten bij het werk, terwijl ik met de kinderen wat aan het drinken ben. Ik neem mij steeds voor om meer mindfull te worden, alleen vergeet ik dat nog wel eens 😉
-
Wat heb je het mooi opgeschreven!
Tja, ik vind het ook een lastig onderwerp. Met een bedrijf aan huis zit je als moeder altijd in spagaat… Thuis vragen werk en privé allebei de volle aandacht.
Het is ook soms heel dubbel. Dan ga ik met 1 kind lekker met de Duplo spelen en voor ik het weet wordt ik aan de kant geduwd, omdat er nog twee kinderen mee willen spelen. Teleurgesteld ben ik wel eens afgedropen.
Maar het gebeurt ook vaak dat ik een schuldgevoel heb, omdat ik zo veel werk heb liggen dat ik amper aandacht heb. Of dan zitten mijn gedachten bij het werk, terwijl ik met de kinderen wat aan het drinken ben. Ik neem mij steeds voor om meer mindfull te worden, alleen vergeet ik dat nog wel eens 😉
-
Het schuldgevoel is mij ook niet geheel onbekend hoor. Ik ben sinds juni vorig jaar zo intensief met mijn vader bezig geweest. Zo vaak weer naar het ziekenhuis geroepen om dat het slecht ging, dat de kinderen meer oppas gezien hebben dan ooit tevoren. Het is nog nooit gebeurt dat ik zo weinig aandacht en tijd voor de meisjes had….en dat vond ik erg moeilijk. Voelde me erg verscheurt tussen mijn rol als dochter en mijn moederrol….
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.