-
AMSTERDAM – Kinderen die vriendelijk zijn tegen hun leeftijdsgenoten, zijn gelukkiger dan zij die dat niet doen. Ze worden ook beter geaccepteerd en verlagen de kans gepest te worden.
Dat schrijven Amerikaanse en Canadese onderzoekers op de website van het tijdschrift PLOS ONE. Voor de studie werden 400 leerlingen in de leeftijd van 9 tot 11 jaar geobserveerd. Tijdens een experiment werden de kinderen in twee groepen verdeeld. De ene helft kreeg de opdracht drie aardige dingen per week te doen, de andere helft niet.
Gelukkiger
Al snel bleek dat de kinderen die iets aardigs deden, beter werden geaccepteerd in een groep. Ook verlaagden ze hiermee de kans gepest te worden. De wetenschappers schrijven een rol toe aan leraren, die de kinderen bewust kunnen maken van de positieve gevolgen van vriendelijk gedrag.Bron: Telegraaf
-
Ik heb juist het gevoel dat verlegen / onzekere kinderen vaak het doelwit zijn van pestgedrag. Dat heeft niets met aardig zijn te maken, want een verlegen kind kan heel erg aardig zijn maar dat niet (genoeg) durven uiten.
-
Dat klopt volgens mij ook wel Sandra, maar kinderen die daadwerkelijk iets aardigs doen…zijn dan waarschijnlijk niet zo onzeker. De aardige daad wordt gezien door de groep…Het onzekere en verlegen kind zal niet zo snel een aardige daad doen in de groep…en juist daardoor buiten de groep komen te staan….Er ligt zeker een rol voor leraren….maar ook een uitdaging voor ouders
-
Oei, gevoelig onderwerp voor mij 🙂 Mijn oudste (te) aardige dochter is in groep 3 verschrikkelijk gepest (al noem ik het liever terroriseren) . Gelukkig gaat het beter, maar wat een impact heeft dat.
Of een kind aardig is of niet heeft er volgens mij niets mee te maken – ik vind het meer de uitstraling die een kind heeft. Mijn oudste heeft last van overgewicht en blijkbaar iets (houding, uitstraling) over zich waardoor zij altijd de pisang is (of was). Pesters ruiken dat. Helaas. Het is verschrikkelijk hoe hard kinderen tegenwoordig zijn.
Als ouders doen wij er alles aan om onze kinderen een goede, stevige basis mee te geven, waardoor zij zelfverzekerd en ongedwongen door het leven kunnen stappen. Dat is niet makkelijk. Toch ben ik van mening dat ouders van gepeste kinderen zeker het heft in handen moeten nemen om hun kind weerbaarder te maken, een pester verander je niet zo makkelijk… t zou fijn zijn als ouders van pesters ook een goed gesprek met hun kids aangaan… maar dat gaat in de praktijk lang niet altijd op.
Wij zijn bijvoorbeeld een intensief project aangegaan in het ziekenhuis voor haar overgewicht, met meerdere doelen. En een super training om haar zelfbeeld te veranderen.
Helaas word pesten op veel scholen en ook bij ouders afgedaan als streken. Erg jammer, t blijkt in het nieuws toch steeds dat het toch onwijs veel impact heeft op jonge kinderen en hun verdere leven.
Nou ja, kan hier uren over blijven typen 😉 maar zal nu stoppen 🙂
-
@hipenhebbuh Wat goed dat jullie het zo intensief hebben aangepakt en het vruchten afwerpt!! Ik denk inderdaad dat je veel kunt bereiken als je met je kind aan de slag gaat om hem/haar weerbaarder te maken via een kinderpsycholoog en/of weerbaarheidstraining. Ik ben het met je eens dat het vaak iet is in de houding/uitstraling van een kind, volgens mij heeft het vaak met onzekerheid / verlegenheid van het kind te maken. Onze oudste heeft in de kleuterklas weerbaarheidstraining gehad, omdat ze erg onzeker was en dat uitstraalde. Het is jammer dat dit project inmiddels weg bezuinigd is op school. Zij heeft er echt baat bij gehad en wordt gelukkig helemaal niet gepest, ze ligt juist heel goed in de klas.
Ik ben naar mijn kinderen toe ook heel duidelijk: pesten wordt niet getolereerd! Als ik er achter kom dat ze pesten, dan hebben ze geen goede aan mij!
Wat je vaak hoort is dat ouders inderdaad “beschuldigingen” weg wuiven. Heel kwalijk! Zeker als je de laatste tijd weer een aantal keer in de krant leest dat kinderen zichzelf het leven ontnemen, omdat ze zoveel gepest zijn! -
Bij ons is ook een van de kids van nature heel aardig en behulpzaam (11 jr), maar daarbij ook erg verlegen en snel onder de indruk en onzeker. Ik kan niet zeggen dat hij echt gepest wordt, maar hij kwam laatst wel met de vraag waarom hij niet uitgenodigd wordt voor kinderfeestjes. Dat is toch wel een beetje zuur hoor 🙁
Hoe moet ik dat aan hem uit gaan leggen?Wel probeer ik hem te stimuleren om dingen te vragen als iemand iets doet wat niet leuk is.
Een voorbeeld. Een vriendje/klasgenootje spreekt met hem af om te spelen, maar ’s middags gaat hij ineens met iemand anders spelen. Dit niet een keer, maar zo goed als iedere dag.
Jochie helemaal in tranen, want waarom wil hij niet spelen.
Ik heb aangegeven dat hij tegen dat vriendje moet zeggen dat hij het niet prettig vind dat dit gebeurt en moet vragen waarom dit gebeurt.
Toen bleek dat het vriendje ADHD heeft en vaak gewoon vergeet dat hij dat afgesproken heeft.
Daarnaast heeft hij ook de lastige gewoontje dat wanneer iemand anders tegen hem zegt dat hij toch iets niet durft, hij het juist wel doet (dat vriendje dus).Overigens is het niet zo dat hij elke dag als een zielig vogeltje thuis zit hoor, ze spelen bijna elke dag op het schoolplein met een hele grote groep
Maar goed om weer even terug te komen op het topic. Ik ken maar weinig kinderen die aardig en redelijk zelfverzekerd zijn en volgens mij is juist de onzekerheid een grote trigger voor pesters.
Af en toe lijken het wel bloedhonden, volgens mij ruiken ze het gewoon!Ben wel blij dat er steeds meer aandacht gegeven wordt aan pesten.
De impact is veel groter dan veel mensen denken -
Agos Marjan, wat sneu dat hij zich afvraagt waarom hij niet voor kinderfeestjes wordt gevraagd! Dan breekt je moederhart! Wat heb je tegen heb gezegd?
Misschien heb je gelezen dat onze Julia niet op haar plek zit op de huidige school en zij heeft ook bijna nooit speelafspraakjes en wordt niet voor kinderfeestjes gevraagd, omdat ze simpelweg geen vriendinnetjes heeft. Het is zo ontzettend triest. We hebben haar beloofd dat ze volgend schooljaar op een andere school zit, hopelijk op de Leonardoschool. En dan maar hopen dat ze daar wel vindt wat ze zoekt.
Gelukkig heeft de situatie niets met pesten te maken, maar bij de samenstelling van de klas (een combi groep, waardoor ze bij haar grote zus in de klas zit)Onze oudste heeft trouwens ook meerdere keren gehad dat een kindje ineens met iemand anders ging spelen en zij zat dan te huilen. Ik heb haar er zelf iets van laten zeggen en bij haar beste vriendin heb ik ook haar moeder aangesproken. Die pakte het goed op en heeft met haar dochter gesproken. Sindsdien komt het bijna niet meer voor, gelukkig.
-
Ik heb eigenlijk niet zoveel tegen hem gezegd, behalve dat ik het graag voor hem zou willen veranderen, maar dat ik dat niet kan. En ja, dan breekt je hart inderdaad
Door omstandigheden hebben ze tijdens hun basisschool periode al meerdere scholen gehad en op een gegeven moment zei hij dat hij zich maar weer net zo wilde gaan gedragen als toen hij bij zijn (biologische) moeder woonde. Dat was echt zeer ongewenst gedrag! Heel agressief, slaan, schelden, etc.
Toen hebben we het daar ook maar eens even over gehad en heel toevallig (soms komt alles even heel mooi samen) was er net een jongetje op school wat zich erg misdroeg en waar hij eigenlijk niet mee om wilde gaan om die reden. Toen kon ik hem dus meteen een spiegel voorhouden wat er zou gebeuren als hij zich ook zo zou gaan gedragen. Dit was niet de bedoeling, dus probleem weer opgelost :goedgedaan:Het lijkt me voor kinderen helemaal niet zo fijn om bij hun broer of zus in dezelfde klas te zitten.
Soms is het al lastig genoeg als ze bij elkaar op school zitten 😉 -
Gelukkig liggen zowel Lisa als Tessa goed in de groep. Tessa heeft voor een 6 jarige al best wel wat zelfvertrouwen…doet gewoon haar ding en als iemand dat niet leuk vind, is zij daar over verbaasd. Dan heb ik het over kleine dingen hoor…ze wil bijv. in de poppenhoek spelen…en als een ander kind dat dan niet wil kan ze dat nog niet begrijpen, maar gaat zelf wel in de poppenhoek spelen. Het andere kind laat ze dan als het ware de keuze…meedoen of iets anders doen. Later zie je haar dan met het andere kind weer samen spelen …dat regelen ze blijkbaar onderling…en zolang dat werkt laat ik het maar gaan. Het is niet zo dat ze zich niet wil aanpassen aan anderen hoor…ze gaat ook heus wel eens wat anders doen omdat een vriendje of vriendinnetje dat wil…maar als ze echt iets wil, dan doet ze dat…maar gelukkig legt ze niet haar wil op bij andere kinderen..dat zou ik wel kwalijk vinden.
Lisa is een ander verhaal, zij is best onzeker en daar besteed ik dus best wel aandacht aan. Als zij tegen problemen aan loopt bij vriendschappen bespreken we dat samen. Vaak laat ik haar eerst nadenken wat er ze aan zou kunnen doen…en negen van de tien keer weet ze dat dan ook wel te bedenken. Dan gaan we samen bedenken wat ze tegen het betreffende kind zou kunnen zeggen…ze moet het wel zelf zeggen. Ik ga niet haar vriendschappen regelen…het is idd heel belangrijk dat ze dat zelf blijven doen. Het laatste jaar zie ik dat ze wat zelfverzekerder wordt…maar een stukje onzekerheid en ook wat faalangst zal er altijd wel in blijven zitten. Dat geeft niet….maar ze moet er wel mee leren omgaan.
Waar ik bij pesten vooral moeite mee heb is de houding naar de pesters toe…ik kan het fout hebben maar ik heb altijd het gevoel dat men het probleem bij de ‘slachtoffertjes’ wil houden. Zij moeten maar weerbaarder worden en van zich afbijten…(tot op zekere hoogte is dat ook wel zo). Maar ik zou zo graag zien dat er een traject kwam waar de pesters in aangepakt worden. En dan heb ik het niet eens over straffen of zo … maar meer leren naar zichzelf te kijken..waarom pest je…dat soort dingen. Ook moeten de ouders van de pesters er aan hun haren er bij gehaald worden gehaald. En “mijn kind doet dat niet” moet gewoon niet meer geaccepteerd worden…
Mijn nichtje werd gepest op de basisschool…zij is nu 21 jaar en heeft er nog steeds last van. Het is mij altijd bij gebleven dat mij zus altijd maar actie moest ondernemen, mijn nichtje op cursus ging om weerbaarder te worden (hele goede cursussen trouwens, zouden alle kinderen moeten kunnen volgen) en uiteindelijk is mijn nichtje naar een andere school gegaan omdat de situatie niet beter werd en er niet veel aan gedaan werd… En de meisjes die haar pestte hoefden niet naar een cursus…die ouders hoefden niet meerdere keren per week contact op te nemen met school en de pesttende meisjes hoefden uiteindelijk ook niet naar een andere school, voor hun veranderde er niets… En dat vind ik zo heel erg oneerlijk…
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.