[Sandra vLBijdrager]

De vorige keer schreef ik over hoe belangrijk het is om je bewust te worden van je gedachten over gedrag van je kind. Onbewust zijn we snel geneigd om gedrag wat ons hindert, negatief te labelen. Als je vandaaruit handelt, roep je onbewust problemen op. Een ander belangrijk ding in dit verband is acceptatie. Leren accepteren is erg behulpzaam als je minder gedoe en conflicten met je kind wenst. Betekent dat, dat je alles maar goed vindt? Lees het hier.

Accepteren betekent in dit verband allereerst het accepteren van wat er gebeurt. Dat betekent niet “je erbij neerleggen’, maar wel dat je inziet, dat dit is wat er is. Het is vrij zinloos om je te verzetten tegen wat er is. Toch doen we dat maar al te vaak…

Iets veranderen vanuit acceptatie is veel zinvoller en ook gemakkelijker, dan vanuit vechten tegen de situatie zoals die is. Vechten doe je vanuit weerstand, vanuit emotie. Dat beperkt je creativiteit in het vinden van oplossingen om iets te veranderen. En leidt snel tot niet adequaat ingrijpen. Acceptatie geeft je de rust om met een ruime blik te kijken. Van daaruit reageer je veel creatiever en effectiever.

Accepteren dus. Niet alleen dat er is wat er is, maar ook dat je kind is zoals hij of zij is. Je kunt wel willen dat je kind anders is, maar dat is niet zo. En onderzoek eens wat je hindert aan je kind. Wat zegt dat eigenlijk over jezelf? Een kind is nu eenmaal een spiegel voor jou. Omdat hij zo op je lijkt of omdat ze precies triggert waar jij gevoelig voor bent.

Ook zullen we moeten accepteren, dat onze kinderen hun eigen weg (hebben te) gaan. Ze hebben het recht daartoe. Ze vinden andere dingen belangrijk dan wij. Maar hoe vaak is het niet zo, dat we graag iets willen van ons kind. Dat ze anders is dan ze is. Dat hij wat meer zus en zo zou doen. Vooral met pubers in huis is dat zo accepteren zo belangrijk. Niet dat ze met hun gedrag over jouw grens mogen, dat is wat anders. Maar wel accepteren dat ze hun eigen meningen en voorkeuren hebben.

Wees je bewust van wat jij van je kind wilt. Onderzoek het. Is het integer, klopt het? Of vind jij het gewoon lastig om bepaalde kanten van je kind te accepteren? Onthou, het is jouw allergie. Jouw gebrek aan acceptatie. Daar zul je mee in het reine moeten komen. Hoe? Door af en toe pijn te voelen, dat het is zoals het is. Door toe te laten wat er is, komt er ruimte voor liefde. En dat geeft je de kracht om op een andere manier met je kind om te gaan. Een manier die beter aansluit bij wat je kind nodig heeft.

Accepteren gaat dus ook over jezelf accepteren. Iedereen heeft gevoelige plekken, kan getriggerd raken en van uit emotie reageren. Wees in dit verband lief voor jezelf. Ga niet vechten tegen jezelf, daar help je jezelf niet mee en je kind ook niet. Ook hier geldt: acceptatie geeft ruimte om te veranderen. Groeien, dus eigenlijk.

Een ander ding in dit verband is wat ik altijd noem “Het Libelle plaatje”. Dan zie ik zo’n foto van een happy family gezellig met zijn allen aan tafel. Leuk in de kleren, mooie tafel, alles perfect. Net als in een reclamefilm. We zitten onbewust allemaal met zo’n plaatje opgezadeld. Maar zo gaat het leven niet. Het is niet altijd pais en vree. (Al kun je wel veel doen om vaker pais-en-vree-momenten te hebben, maar dat terzijde). En het gekke is, als je dit kunt accepteren, geeft dat ook alweer meer rust.

Onderzoek jouw verlangens en verwachtingen van je gezin. Zijn ze reëel? En wat is jouw onbewuste norm voor jezelf als ouder, hoe hoog leg jij de lat? Als je daar last van hebt, probeer de plaatjes dan los te laten. Jij bent goed zoals je bent. Het gekke is, door het los te laten, bereik je eerder wat je wilt. Relativeer wat meer en je kunt beter ontspannen in het opvoeden. En zie, je komt plotsklaps iets dichter in de buurt van je ideale plaatje 🙂

Dit artikel is geschreven door Karla Mooy van ontspannenopvoeden.nl

[MarjanBijdrager]

Wat herkenbaar zeg!

Ik moet zeggen dat ik mezelf ook wel eens betrap op die negatieve gedachten spiraal door het waanidee dat ik overal invloed op heb.
Gelukkig leer ik in de loop der tijd steeds meer om mezelf de vraag te stellen of ik wel invloed heb en zo niet, dan proberen los te laten.

Ik zeg proberen, want ja, de aard van ’t beestje verander je niet zomaar even.

Hadden we jaren last van het ‘ideale’ plaatje hoe je er als vrouw uit moest zien, maar nooit bewust nagedacht over de invloed die afbeeldingen van het ‘ideale’ gezin op je hebben.

Misschien moet dit onze missie maar worden dames, zoveel mogelijk foto’s posten over hoe je gezin niet functioneert als op de Libelle plaatjes 😀

[MaMarieke85Bijdrager]

Echt een goed stuk. Ik ben veel te lang bezig geweest te luisteren naar wat anderen te zeggen hadden en heb daardoor mijn eigen moedergevoelens in de wind gegooid. Inmiddels accepteer ik mezelf meer en dus mijn moedergevoelens meer, ze hebben immers al vanaf het begin alleen maar waarheid verteld. Helaas willen artsen het altijd beter weten (tenminste die die ik in het ziekenhuis ben tegengekomen) en daar laat ik me dus ook niet meer door afschepen.
Ik heb bijna 5 maanden geroepen dat mijn kind pijn had en het koste een 2e ziekenhuisopname van bijna 2 weken voor hun om uit te vinden dat hij andere medicatie nodig had voor zijn reflux omdat degene die hij kreeg niet voldoende hielpen… goh…
Daarbij nog de vele slaapproblemen, die, sinds ik ben gaan accepteren dat mijn kindje nu eenmaal geen doorslaper is, plotseling lijken te verbeteren. Raar hoe dat soms zo veel kan doen he 😉

[DuggieBijdrager]

Goed om dit stuk te lezen en er weer eens bij stil te staan.
Ik ben zelf nogal perfectionistisch aangelegd en het accepteren en het los laten,
kan een behoorlijke worsteling zijn.

Ik nu wat flexibeler geworden en ik kan nu veel meer van mijn kindjes genieten.