-
Op de homepagina van de Hippe Mama Club plaatsen we elke dag een blog over het wel en wee in een gezin met kinderen. Waarschijnlijk voor iedereen heel herkenbaar want als moeders maken we toch veel dezelfde dingen mee. Dit maakt het zo leuk om een kijkje te mogen nemen in andermans keuken. Gedeelde smart is halve smart en niets is zo leuk om mee te genieten met andermans trotse verhalen.
Wij zijn op zoek naar moeders met schrijftalent om ons mee te laten delen in de, mooiste, leukste en soms misschien minder leuke kanten van het moederschap. Stuur voor 30 september 2011 een mail aan info@hippemamaclub.nl of plaats jouw blog hier (als reactie op dit topic).
Graag lezen we jouw leukste verhaal over jouw gezinsleven, een bijzondere dag in het leven van je kind of zomaar een kijkje in jouw dagelijks leven als moeder. Daarnaast introduceer je jezelf en je gezin in maximaal 5 regels. Je stukje mag maximaal 500 woorden bevatten, dus schrijf kort maar krachtig.
-
Samen met manlief en puber zoon van bijna 17 en dochter van 14 1/2 is wonen wij in een klein stadje in Drenthe. Een klein stadje met dorpse gezelligheid waar altijd leven in de brouwerij is. Ik ben graag de hort op met gezin of een vriendin om te genieten van theater, etentjes, shoppen of wat we maar tegen komen. In de vrije tijd probeer ik een beetje fit te blijven met sport en zing samen met dochter in een musical van de plaatselijke PKN kerk.
Er gebeurt genoeg om ons heen wat stof geeft voor een leuke column.Het tijdperk van buggy’s, luiers en fruithapje ligt ver achter ons.
Zo zitten wij niet meer bij een zandbak of glijbaan. Wij zitten op zaterdagavond met kleine oogjes te wachten of we ze kunnen halen van een fuif. Wij hebben te maken met kleedgeld en zakgeld.
Kortom stof genoeg voor een blog!
We trekken al weer een aantal jaren de wijde wereld in.
Dit jaar gaan we voor een rondreis met de camper door Californië.
Samen met manlief, dochter van `14 ½ en zoon van bijna 17 vliegen we naar LAX.
Met luisterboeken en DS spellen vermaken die van ons zich de komende 12 uren prima.
Na al het geren en gevlieg van de laatste inpak en opruim dagen doe ik lekker mijn ogen dicht.
Aangekomen in LAX is het overweldigend; Limo’s, palmbomen, mega Billboards!
America here we come! We gaan onze camper ( RV) 30 Feet Long halen.
Manlief rijdt erin weg alsof hij nooit anders heeft gedaan. Hij manoeuvreert het grote gevaarte dwars door LA op zoek naar de Universal Studio’s. Onze Tom Tom op de Iphone brengt ons ongetwijfeld zonder problemen naar de ingang. Maar dit poortje is wel erg smal. Dat gaat niet lukken zonder de spiegel er af te rijden. Waar zijn al die andere toeristen met hun RV? Oh oh de security. Dit is de personeelsingang ze gebaart ons waar we heen moeten. Dat wordt keren op de weg, maar hoe, chauffeur in de stress, moeders zegt maar ff niks. Zoonlief springt uit de RV om te kijken of manlief niet een palmboom mee neemt. Dochter schaamt zich rot voor haar onnozele family. We lijken wel petticoat in de grote stad. Pfff gelukt! We rijden weer maar waar heen?
Ahhh Moeders ziet een prachtige jogger en springt als een jonge meid uit de RV.
Woh wat een glimmende six pack. Koptelefoon, trui om de middel en zo heerlijk ruikend naar cocos. Ik vergeet bijna wat ik moet vragen. Al dribbelend wijst hij de weg en met een HAVE FUN dribbelt hij verder. Met de cocosgeur nog in mijn neus sprint ik terug. Zagen jullie dat? Wohhh en hij rook lekker! Wat een six pack….
Waarop dochter zegt: Ja maar jij zag er niet uit met je ouderwetse zonnebril, pet en bergkisten!
Met beide benen sta ik weer op de grond! -
Ik ben een Belgische mama van 32 jaar, gehuwd, met een druk voetballende zoon van 8. En met druk voetballend bedoel ik dan 3 à 4 trainingen per week en dan nog een voetbalmatch tijdens het weekend. Ik heb nog een vlinderdochter die 7 jaar geleden werd geboren en een lieve dochter van bijna 5 waar ik mijn handen meer dan vol mee heb.
Al van kleinsaf viel het mij op dat er met mijn jongste een speciale aanpak nodig was.
Ze sliep niet zoals het moest. Maar de toenmalige kinderarts vond dat niet abnormaal. Zo lang ze graag ging slapen en ze snel insliep was er niets aan de hand. Nu ja, dat deed ze wel, ze was immers doodmoe van haar nachtelijke escapades. Maar na 3,5 jaar zat ik er helemaal door. Mijn man werkte in het buitenland en de nachten begonnen zich te wreken. Ik had immers CVS en kon mijn nachtrust best gebruiken. Het ziekenhuis waar ik in behandeling was stuurde mij met mijn dochter naar de slaapkliniek. Daar bleek dat ze een slaapstoornis had. Omdat ze ook niet zeker waren of er neurologisch iets mis was, werd dochterlief ook nog aan allerlei andere tests onderworpen. Nu ja, we konden maar beter zeker zijn vond ik; en de tests kende ik allemaal van vroeger bij mijn kleine broertje.Gelukkig was er neurologisch niets aan de hand. De neurologen schreven haar slaapmedicatie voor, en we gingen naar huis. De slaapmedicatie deed wonderen! Tijdens een controlegesprek aanhoorden de neurologen ook mijn verhaal over haar gedrag. Ik had een uitgebreid verslag gemaakt om hen te laten lezen over wanneer en hoe het begon en wat juist de pijnpunten waren.
Mijn zoektocht naar antwoorden ging al terug van de tijd toen ze nog bij de onthaalmoeder zat. We kwamen er samen achter dat er een dieper onderliggend probleem was en werden doorverwezen naar het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen. Na héél lang wachten en een batterij tests kwam het verdict… En ik wist het… van in het begin… maar stil vanbinnen hoop je dat het toch niet waar is…Mevrouw, uw dochtertje is autistisch. Ze heeft een emotieregularisatiestoornis.
Dwz dat ze dus haar emoties niet de baas kan, maar ook niet iemands anders emoties begrijpt, en is overgevoelig voor alles. Ze heeft een hoog IQ, de taalkennis van iemand van meer dan 5 maar de taalvaardigheid van iemand minder dan 4. En dat is enorm frustrerend, ze krijgt het dus niet uitgelegd. Je moet dus aanvoelen wat ze wil zeggen.Elke dag is hier verschillend, ondanks de vaste structuur. Broer en zus kunnen mekaar geen seconde missen, ook al zitten ze mekaar voortdurend in de haren. En hoe leg je aan een 8-jarige uit wat autisme is? Hoe gaan we nu van start in het nieuwe schooljaar met de extra begeleiding? Hoe vertellen we dit nu aan de “buitenwereld”? To be continued… 😉
-
Mijn naam is Lotte Snelder ik ben 35 jaar en woon samen met Patrick in Joure, Friesland. Ben moeder van 2 jongens, Martijn van 8 en Timo van 5. Sinds 2003 run ik mijn eigen gastouderbureau KINOP JOURE en daarnaast organiseer ik kraamfeesten en andere belevenissen onder naam Lizelot. Organiseren zit in mijn bloed, ik ben creatief, adrem, enthousiast, hou van de zon, hardlopen en ben dol op snoepen….
Voetbal
Zelf heb ik niet zo veel met voetbal, ik vind het leuk om in vol ornaat met een grote groep vrienden oranje te volgen tijdens een EK of WK, maar daar houdt het ook wel mee op. Ik wijt dit wel eens aan het feit dat ik alleen met mijn moeder ben opgegroeid.
Maar nu woon ik met 3 mannen, Patrick, Martijn en Timo. Én is er geen ontkomen meer aan.
Ik herken mijzelf bijna niet terug. Ben ik dat écht? Langs de kant van het veld bij de F-jes, proberend mijn mond te houden om niet een stempel te krijgen van zo’n zeer “aanwezige-overfanatieke-schreeuw-moeder”, ja dus. Maar goed zoon 1 vindt voetbal dus echt geweldig, genoeg reden om zoon 2 ook op te geven voor kaboutervoetbal. Vol enthousiasme hebben wij zijn tenue samengesteld en aangedaan. Helemaal trots dat het eindelijk zover was, stonden we langs de lijn voor zijn allereerste echte training. Een uur later stond hij nog langs de lijn. Hij durfde niet. Een uur lang: huilen, hek vasthouden, 1 stapje dichterbij en weer terug, goede woorden van de coach, zijn broer mee het veld op, niets hielp. Ik kon het niet aanzien. Je voelt de blikken van andere ouders in je rug priemen. Het zweet breekt je uit.Vrijdag mogen we meer, of zal ik zeggen moeten we weer…..
-
Als vrouw van 35 jaar – getrouwd en met 3 jongetjes van 5, 3 en 1 jaar – sta ik volgens de statistieken midden in de bloei van mijn leven. En hoewel ik me soms verlept voel, geniet ik erg van de zonnetjes in huis en om me heen. Nadat ik in 2007 mijn baan als orthopedagoog heb opgezegd, heb ik al zwaaiend met stofdoek, slabber en schrijfblok min of meer mijn draai gevonden als thuisblijfmoeder en schrijfster. In alles wat ik meemaak, met of zonder kids, zie ik een grappig verhaal of een wijze les. En ik vind het heerlijk om dat op luchtige wijze te verwoorden.
Spartelen
Zelf zat ik er nog vrij koel bij, voor zover dat kan op de zolder van het bloedhete zwembad. Zodra het verplichte intro voor groene ouders en kleuters was afgerond, plaatste ik mij tussen de ervaren spetter-watchers, en was één van hen. Max, 5 jaar, deed net zo stoer, maar dan beneden.
Natuurlijk zwaaide ik veel te enthousiast naar dat glimmende springende lijfje, en hij naar mij. Mijn trots blonk uit heel mijn lijf, en in mijn beleving zag iedereen maar één kind en dat was die lichtgevende witte van mij. Voortdurend probeerde ik de signalen van de badmeester te lezen, om te zien of hij doorhad dat hij met een wonderwaterkind te maken had. Een lichte irritatie omdat hij de topprestatie van mijn overijverige waterrat totaal leek te negeren kon ik maar net beperken tot een stille frons. Verwonderd en een tikkie gemeen vroeg ik mij af waarom Baywatch badmeesters wél een sixpack en strakke achterkant hebben. Als hij nou iets harder zou waden om ook de snelle ontwikkelingen van míjn kind te volgen…
Maar verder deed het me weinig en viel ik niet op. Ik smste en zweette net zo hard als iedereen. Het was of ik er al jaren zat.
Totdat de mama naast mij er achter kwam dat het mijn, eh, zijn eerste keer was. Zij keek me vol aan, met grote, zeer meelevende ogen. Ze zei dat het altijd heel emotioneel is. Dat het wat met je doet, als je kind voor het eerst alleen het water in gaat. Dat het echt een groot moment is. Een mijlpaal. Dat zij wel een traantje moest wegpinken. En dat je helemaal leeg loopt als je kind in ganzenpas het zwembad binnen marcheert op de dag dat diploma A wordt veroverd.
En ik vraag me nog steeds af waardoor ik een brok in mijn keel kreeg. Was het de gedachte dat mijn 9-maanden-gedragen hulpeloze baby inmiddels als kleuter daar alleen in dat water spartelde, en ik hem niet kon en hoefde beschermen?
Of werd ik geraakt door het idee dat hij eindelijk leert zelfstandig te drijven, zodat ik niet meer zo hoef te spartelen….?
Ontmaskerd en verward richtte ik mijn blik weer op het tafereel beneden mij. Onderuit mijn tas graaide ik mijn camera en met waterige ogen schoot ik ongegeneerd het hele kaartje vol. De lijvige maar ongetwijfeld zeer gedreven badmeester – op elke foto zeer prominent aanwezig – knip ik er nog wel af 😉
-
Mijn naam is Doré van Halder en ik woon samen met mijn twee dochters, Anna van 19 en Fréderique van 6 in Vlijmen, Noord-Brabant. Schrijven is mijn passie. Bloggen is nieuw voor mij maar het is natuurlijk gewoon een hippe naam voor een stukje schrijven. #
Er was die keer dat ik met mijn dochtertje op de bus stond te wachten. Normaal gaan we altijd met de auto maar nu gingen we met de bus omdat zij zo graag een keer met de bus wilde. Een ritje naar de stad, daar iets eten en drinken, en weer terug. Er wachtten nog drie mensen bij de bushalte. Twee studenten en een oudere dame. Mijn dochtertje van vier hield haar ogen strak op de weg gericht. De bus mocht ons zeker niet voorbij rijden. Als ik haar de kans gaf, zou ze voor de bus springen op het moment dat die eraan kwam. Ze had nog niet door dat een bus ook stopt voor mensen die niet midden op de weg staan. Ik lette dus in zijn geheel niet op de bus maar op haar bewegingen.
De eerste bus die kwam reed voorbij. Mijn dochtertje kreeg bijna een hartstilstand. Hier snapte ze niets van. Gelukkig had ik haar stevig bij de arm vast.
‘Verkeerde nummer ‘, zei ik. ‘We moeten wachten op de goede bus.’
Er arriveerde een bus aan de andere kant van de weg die in de verkeerde richting reed. Mijn dochtertje zag hem ook en wilde oversteken om daar te zijn waar de bus kwam. Ik legde haar weer uit dat we nog even moesten wachten op de juiste bus.
Omdat we niet zeker wisten of er een grote bus zou komen of een buurtbusje observeerden we ieder vehikel dat groter was dan een auto en kleiner dan een vrachtwagen. Na tien minuten bij de bushalte hadden we al heel wat voertuigen zien passeren. Ik werd moe van het kijken vooral omdat er vlak voor het punt waar we stonden een bocht in de weg zat en je pas op het laatste moment zag wat er nu precies voor iets aan kwam rijden.Mijn dochtertje begon te zeuren dat ze honger had. Dat had ik zelf ook maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen want dat zou het gevoel van haar verdubbelen in hevigheid. Ik zei daarom maar dat we nu snel in de stad zouden zijn waar we lekker limonade met gebak gingen eten. Ze was weer even gerustgesteld.
De bus was al tien minuten over tijd. In de tijd dat ik zelf nog regelmatig de bus nam zou dit een slecht voorteken zijn geweest. Het gebeurde vooral na hevige sneeuwval en bij stakingen. Maar voor zover ik wist werd er vandaag niet gestaakt en sneeuwoverlast, nee, dat was ook uitgesloten. Ik keek naar de medewachtenden. Ik had nog nooit mensen zo lijdzaam zien wachten. Zelfs in mijn dochtertje zat meer verzet tegen de situatie dan in hen. Ik wist weer precies waarom ik nooit met de bus reis. Aan mijn dochtertje moest ik uitleggen dat de goede bus voor ons de volgende bus zou zijn die over een half uurtje kwam. # -
Ik ben Vicky, 34 jaar, moeder van Kees (bijna 5), Kiki (3) en getrouwd met Lars (41). We wonen in Amsterdam, waar ik werk als schrijfster en actrice. In een grijs verleden studeerde ik ook nog ontwikkelingspsychologie. Ik geniet met volle teugen van ons gezinsleven en vind het prachtig om mee te maken hoe Kees en Kiki zich ontwikkelen. Hoe ze dingen voor het eerst meemaken, gedachtes ontdekken en kattenkwaad verzinnen.
TalentZoals iedere moeder ben ik mateloos trots op mijn twee koters. Soms betrap ik me erop dat ik schaamteloos over ze sta op te scheppen. Iedere ouder vindt zijn of haar kind de liefste, de mooiste, de ontroerendste en de meest talentvolle. Dat begint al bij de geboorte. De natuur heeft dat goed geregeld want het zorgt ervoor dat je je kind liefhebt, beschermt en er alles voor doet te voorzien in alles wat hij nodig heeft.
Maar hoe talentvol kan een zuigeling nou feitelijk zijn? Een peuter? Een kleuter?
Laatst had Kees talentenshow op school. Hij was meteen zeker van zijn zaak: het sprookje van Sneeuwwitje ging hij vertellen. Zo gezegd zo gedaan.
Tijdens de ‘voorrondes’ deed Kees aan de driekoppige moederjury in geuren en kleuren het verhaal uit de doeken, nam er de tijd voor en schroomde niet wat fantasierijke uitstapjes op de vertelling te maken. Ik kreeg dan ook een mailtje van de ‘hoofdmoeder’ dat Kees het enorm leuk deed, maar dat er gewoonweg geen tijd was voor een relaas van een kwartier. Of ik even met hem kon oefenen om het in anderhalve minuut te krijgen. Ha ha: leer een vierjarige maar eens het begrip samenvatten! Kees ging de uitdaging echter aan. En terwijl hij zijn voordracht-talent aanscherpte, was zijn zusje voornamelijk bezig onmogelijke talenten op te wekken, zoals ‘pindakaas likken van je elleboog’ en ‘fluisteren in je eigen oor’.
De grote dag brak aan. Kees deed het prima. Wat stond hij daar stoer met die microfoon in zijn hand! In zijn versie plofte Sneeuwwitje niet neer na een hapje appel, maar ontplofte ze. Lachsalvo door de zaal. Onbewust van de lichte plotwending die hij in het verhaal had aangebracht, rondde Kees het sprookje af en straalde bij het applaus. Ik straalde ook: en of mijn zoon talent had!
Eenmaal de smaak te pakken, bleek Kees unstoppable. Thuis ging het maar steeds van “Er was eens een heel lief meisje. Ze heette Sneeuwwitje.” Tot Lars, Kiki en ik er gáár van waren. Toen het zijn zusje al te gortig werd, riep ze: “Nu ik! Nu ik!”. Waarop Kees antwoordde dat zij nog veel te klein was en dat helemaal niet kon. Dat liet Kiek natuurlijk niet op zich zitten. Luidkeels (mijn dochter is luid in alles wat ze doet) verkondigde ze kort en krachtig: “Er was eens een heel vies meisje. Ze heette Sneeuwwindje.”
En zo is het maar net. -
Dank jullie wel allemaal voor de inzendingen! De meeste inzendingen zijn rechtstreeks naar mij gemaild. We zijn echt ongelovelijk trots dat zo veel moeders graag voor ons willen schrijven!
Wij hebben de leukste 24 blogs geselecteerd en vanaf aanstaande maandag plaatsen we elke dag drie blogs op de website. Het publiek mag stemmen wie zij de leukste blogger vinden. Elke dag is er een dagwinnaar die door gaat naar de finale!
Willen jullie vanaf maandag allemaal jullie stem uitbrengen? :thnx:
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.