[TamaraBijdrager]

Zoonlief slaapt nog steeds heel slecht.
Gemiddels voed ik hem ’s nachts nog een keer of 5 ( hij is bijna 9 maanden )
En overdag drinkt hij ook nog zo’n 5 keer bij mij.
Dus mijn man had vorige week op het cb aangegeven dat Lodewijk zo slecht slaapt.
Ze zouden iemand langs sturen om met ons te kijken wat we verkeerd doen.
Die vrouw is afgelopen maandag langs gekomen, en vond dat we eigenlijk een goed dagschema hadden, en een goed slaapritueel.
Zij kwam tot de conclusie dat we Lodewijk maar gewoon moeten laten huilen, en ’s nachts nooit meer bij ons in bed nemen om te voeden.
Hij moet makkelijk zonder nachtvoeding kunnen en het is voeding, Lodewijk moet het niet gaan zien als troost.
Pff nu verwacht ze dat ik hem naar bed breng, ernaast ga zitten op een stoel en hem dan geen aandacht geef.
Mag niet eens naar hem kijken.
Gisteren geprobeerd en na 20 min viel hij heel hard met zijn hoofd tegen zijn bed.
Toen was hij natuurlijk helemaal overstuur en kreeg ik hem niet meer stil.
Hem toch maar aangelegd en binnen een mum van tijd was meneer stil, en heeft nog heerlijk gedronken.

Wat moet ik hier nu van vinden…

[Sandra vLBijdrager]

Wij hebben het standpunt dat je tot de eerste verjaardag je kind niet kunt verwennen en een kind het aangeeft als hij ’s nachts voeding nodig heeft. Pas na de eerste verjaardag gaat voeden over in opvoeden.

Maar dit jaar is natuurlijk een gemiddelde, geen kind is hetzelfde. Bij Julia wist ik zeker dat ze na haar eerste verjaardag echt nog steeds echt honger had ’s nachts. Na 14 maanden was die behoefte ineens over.
Bij Anne-Lieke had ik al bij 11 maanden het gevoel dat ze de voeding ’s nachts niet nodig had, maar het meer als troost en bij mama zijn zag. Toch kregen we het niet voor elkaar haar door te laten slapen.

Ik denk dat je naar je moedergevoel moet luisteren of hij echt honger heeft ’s nachts of dat het gewoonte of troost is. En als je die conclusie getrokken hebt, dan is het nog steeds de vraag waar jij je goed bij voelt. Als het puur om troost gaat, dan denk ik ook niet dat de moeder de persoon is om naar het kind te gaan. Moeder = borst voor een kind. Dan is het tijd voor goede afspraken met de vader, het is aan hem om het troosten voor zijn rekening te nemen en voor moeder om met kromme tenen in bed te liggen. Bij veel kinderen is het na twee nachten voor elkaar en slaapt hij door. Maar ook hierbij is weer elk kind uniek, wat bij de één werkt, werkt bij de ander niet. En na ieder tandje, verkoudheid of ziekte kun je weer van voor af aan beginnen…. De dag dat ze uit zichzelf gaan doorslapen komt echt, maar wanneer is de grote vraag. De één slaapt na een paar weken door, de andere na bijna twee jaar. Toch denk ik dat je bij 90% van de kinderen het na de eerste verjaardag af kunt dwingen door consequent te zijn.

Wat zegt jouw gevoel?