[Sandra vLBijdrager]

Afhankelijk van de peuterspeelzaal mag een kind met 2 of 2,5 jaar naar de peuterspeelzaal. Net als jouw kindje in de ‘ik ben twee en zeg nee fase’ zit en gewend is aan een vertrouwde omgeving mag hij of zij naar de peuterspeelzaal. De eerste stap van het loslaatproces is begonnen! Heb jij even lekker twee uur voor jezelf of twee uur voor je andere kind(eren)? Of zit je twee uur in de rats of het allemaal wel goed zal gaan? Bleef jouw kindje brullend achter, of ging hij/zij gelijk lekker spelen en had eigenlijk helemaal geen oog meer voor mama?

We zijn heel benieuwd naar jouw verhaal! Reageer op dit topic of mail jouw verhaal naar info@hippemamaclub.nl. De leukste verhalen komen in het magazine!

[cbdklBijdrager]

Ondertussen heb ik het 3 keer meegemaakt en moet zeggen ieder kind doet het anders. De eerste ging 2x gewoon spelen na het afscheid. Had daarna enkele moeilijke keren en daarna geen centje pijn meer. Nummer twee was een heel ander verhaal. De eerste keer ging wel maar de keren daarna drama tot en met en dat terwijl zijn broer er ook nog zat maar daar moest hij daar niets van weten. Zo erg dat ik zoiets had van we stoppen er mee en toen ineens ging het goed. En ja nummer drie is een heel ander kind ,wat veel best vindt. Die heeft nog steeds geen geduld om zijn pantoffels aan te doen en tijd om te zwaaien, echt niet mama. En bij het ophalen zegt hij net zo vrolijk “mama ben nog niet klaar met spelen” en gaat onverstoorbaar verder.

[NienkeBijdrager]

Hier ook twee hele verschillende kinderen hoor. Mijn oudste heeft een paar maanden gehuild en mijn jongste fietst lekker overal doorheen. Hij zit op twee verschillende groepen en vindt het allemaal prima. Hij zwaait me lekker uit ’s ochtends en als hij klaar is, springt hij blij in mijn armen (en dat is toch ook wel weer fijn 😉 ). Het is duidelijk kind gebonden. Vorige week zijn er op de psz van mijn jongste twee nieuwe jongetjes begonnen, de een huilt hartverscheurend en de ander gaat vrolijk spelen. De oma van het huilende jongetje stond zelf te huilen op de gang, ik ken het, ik heb mijn tranen altijd verbeten maar het is verschrikkelijk om je kind zo te zien. Al moet ik toegeven dat het op een gegeven moment ook went, mijn oudste heeft het zo lang volgehouden (totdat hij al een paar maanden op de kleuterschool zat) dat ik er op een gegeven moment echt niets meer bij voelde. Ik wist ook dat het echt over was als ik me om had gedraaid. Maar die eerste keren zijn inderdaad verschrikkelijk.

[fenneBijdrager]

Toen Kato voor de eerste keer naar de peuterspeelzaal ging, was dat eigenlijk heel natuurlijk. Sem was er pas net af en Kato stroomde gewoon door. Ik kende de leidsters al en Kato ook. Ze kwam binnen en ging op haar stoeltje zitten alsof ze er altijd al zat. Bij Sem ging het wat moeilijker maar die moet natuurlijk ook altijd de kastanjes uit het vuur halen! Die heeft de eerste maanden wel gehuild, maar toen had ze het eigenlijk heel erg naar haar zin.