-
‘Zeg, wat doen jullie thuis met Max?’
De juf van groep 1 was geschokt, want Max kon hakken en plakken. Ik was trots, en vroeg me af wat hij verder nog ging doen de komende 2 kleuterjaren. Verspeelde, ik bedoel verspilde tijd, al dat knutselen en verkleden, van mij mocht hij direct door naar groep 3.
Dat dat onzin was, snapte ik gelukkig ook vrij snel. Diezelfde juf sprak de onvergetelijke woorden: ‘Als Max niet op zijn gemak is, presteert hij ook niet’. Kijkend naar het nagelbijtende, onderbroekfriemelende jongetje wist ik dat ze helemaal gelijk had, en bewaarde ik haar woorden in mijn hart. Daarbij zag ik hem stoeien met het samenspelen, en waren die 2 jaren uitermate geschikt om van het egocentrische mannetje een sociaal wezen te maken. Lezen kan later wel.
Ruim een maand waren we op weg in groep 2, en toen was daar de complete ommezwaai. Allereerst blijkbaar bij Max, en school wilde daarin mee, na uitgebreid observeren en testen. Nu wij nog. We werden heen en weer geslingerd: wilden het beste voor Max, maar wat was dat? De rest van de ouderwereld vond dat we beter konden wachten. Al hun sociaal-emotionele argumenten kenden wij allang. Het plotseling bedplassen en overdadig huilen zag ik ook als contra-indicatie. Nee, hij zou niet naar groep 3.
Een officieel gesprek moest duidelijkheid geven. Met onze scepsis en aarzeling luisterde ik naar de glasheldere argumenten van juf. ‘Als Max niet op zijn gemak is, presteert hij niet’ zweefde door de ruimte en kleurde onze gedachten en woorden. En dat maakte dat ook papa en mama ervoor durfden gaan.
Maar Max mocht beslissen. Ik stond te popelen het hem te vragen. Eindelijk vond ik een passend moment, en vroeg hem of hij nóg meer wilde lezen. En nog wat andere dingen 😉
Zijn ogen begonnen te stralen, hij lachte en mompelde zo iets als ‘Jeuh’.
Yes!!
Nog geen 5 seconden later veranderde zijn gezicht. ‘Nee, ik ga als ik 6 word, samen met Ruben’. Hij kleurde verder aan zijn cheeta, en vroeg of ik de olifant wilde maken. Daarmee was de kous af. Zo is het afgesproken, en daar wijken we niet van af. Mijn hart werd verscheurd – hem uit zijn vriendenclubje halen kan niet – en ik had het mailtje voor de juf al klaar. We wachten gewoon een jaar.
Op de fiets naar het zwembad, en we hadden nog 5 minuten over. Ik deed nog een poging en stelde dezelfde vraag. Hij keek dromerig voor zich uit en zei: ‘En dan mag ik direct naar binnen, als juf zegt: groep 3 naar binnen!’ Ik wist niet of dit iets positiefs was, maar ik glimlachte maar een beetje. ‘Lijkt het je leuk?’ vroeg ik.
‘Ja, ik vind het superleuk!’
Hij straalde weer, en noemde de rest van de fietstocht alle kindjes op bij wie hij in de klas gaat komen, en die hij al kent.
We gaan het gewoon proberen…
Emotioneel ben ik een wrak, mijn hart barst van trots, zorg en liefde. In de kleedkamer help ik hem zijn broek en shirt uittrekken… want ach, mijn grote jongen mag ook nog gewoon klein zijn 😉
-
Wat mooi geschreven. Ik voel met je mee, want toevallig worstelen wij op dit moment met ongeveer hetzelfde. Je kunt het hier lezen: http://www.hippemamaclub.nl/forum/viewtopic.php?f=10&t=160
Onze Julia zit op dit moment in een test traject om te kijken hoe ver ze is. Alhoewel wij altijd fel tegenstanders zijn geweest van klassen overslaan, overwegen we het nu toch serieus… -
Ook ik herken hier heel veel in…
Yara is ongeveer een half jaar geleden getest hoe ver ze was.
Wij zeiden al regelmatig; Yara is een kleuter in een peuter lichaam.
En dat bleek ook uit de testresultaten te komen.
We hebben uiteindelijk besloten haar niet vervroegd naar de basisschool te laten gaan,
maar op de peuterspeelzaal word gelukkig goed op haar ingespeeld.
Ze gaat in februari naar groep 1 en stroomt dan mogelijk wat eerder door naar groep 2.
Maar voor ons is het ook het belangrijkste dat ze gelukkig is en op haar eigen nivo kan blijven werken…Het zijn allemaal geen makkelijke beslissingen, en er komen van alle kanten (goedbedoelde) adviezen, maar je moedergevoel blijft denk ik toch de beste raadgever die er is.
Liefs
Geertje -
Tegenwoordig zijn scholen ook beter voorbereid op ‘hoogvliegers’. Volgens mij is het wel belangrijk om daar goed over te communiceren. Alleen ‘versnellen’ is niet voldoende, het kind blijft ondersteuning nodig hebben. Maar ook dat zit bij onze school wel goed denk ik. De juf van groep 3 is zelf IB-er, ook een leuk voordeel! We gaan het zien. Maandag mag hij, en hij kan niet wachten! 🙂
-
Wat mooi geschreven.
Onze middelste zou volgens de PSZ ook voorlopen en al na de zomervakantie 2010 naar school kunnen maar school wilde er niet aan. Hij mocht pas in november als hij 4 was. Ach dacht ik hoeft ook niet en inderdaad het hoefde niet hij heeft erg lang nodig gehad om te wennen waardoor hij niet voorloopt nu. -
Dit bericht staat morgen (3 nov) op de homepagina van de Hippe Mama Club website! :applaus:
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.