-
Net als zovelen is ook mijn kleine man geveld door een soort griepje.
Het begon donderdag met wat lusteloosheid en slecht eten, maar geen koorts.
Hij piepte wel verschrikkelijk bij het ademen en na al die verhalen over baby’s in het ziekenhuis vrijdag toch maar even laten luisteren naar z’n longetjes.
Gelukkig waren de longen schoon en zit het een beetje vast.Inmiddels krijgt hij baby neusspray en tussistin voor baby’s. Hier knapt ie behoorlijk hard van op!
Hij is nog wel erg verkouden, maar al weer helemaal zijn vrolijke zelf 🙂
Wat kun je je dan zorgen maken om zo’n ukkie zeg -
Het is zo zielig als die kleintjes ziek zijn. Ze kunnen ook nog niet vertellen wat ze voelen. Ik ben wel blij dat onze meiden nu alle drie kunnen vertellen wat er aan de hand is.
Beterschap voor je kleine mannetje! -
He bah wat naar he 🙁 vind het altijd zo vreselijk als de kleine ziek is.
Heel veel beterschap voor je kleine man! -
Hier heeft de griep Gabriel deze week ineens te pakken gekregen… Het begon maandag op dinsdag nacht met veel huilen en na ’s ochtends getemperatuurt te hebben bleek hij koorts te hebben. Hij was ook meteen veranderd in een klein hoopje ongeluk, niets was meer leuk, konden niet meer spelen, alleen maar hangen en piepen. Omdat het vrijdag nog niet beter was ging ik ook naar de dokter, maar daar bleek alles normaal. ‘gewoon een verkoudheid’ zei de dokter… Nu is vandaag eindelijk de koorts dan ook echt weg, maar hij werd wel wakker vanmorgen met een loopoor, zijn haar zat er helemaal in geplakt! Daarbij ook ineens diarree, maar dat is misschien te verklaring door het weinige eten van de laatste dagen. En hij is nog steeds slap en hangerig, nog geen goede eetlust, en veel slapen.
Ik herken mijn kind gewoon niet meer…
Nu dacht ik morgen weer contact op te nemen met de dokter, even telefonisch consult om advies te vragen. Maar nu krijg ik gemengde berichten van vrienden/familie over waarom ik dat echt niet of echt wel moet doen 😕
De een vind dat er echt geen dokter nodig is, dat ik een zeur ben. De ander vraagt zich af waarom ik niet naar de HAP ga… *zucht*Wat moet je daar nu mee?
-
@mamarieke85 wrote:
Nu dacht ik morgen weer contact op te nemen met de dokter, even telefonisch consult om advies te vragen. Maar nu krijg ik gemengde berichten van vrienden/familie over waarom ik dat echt niet of echt wel moet doen 😕
De een vind dat er echt geen dokter nodig is, dat ik een zeur ben. De ander vraagt zich af waarom ik niet naar de HAP ga… *zucht*Wat moet je daar nu mee?
Je kan beter 1 keer teveel heen gaan dan 1 keer te weinig.
Bij ons duurde het ong 2 weken voor de kids weer de oude waren.Beterschap hopelijk is hij er snel weer boven op.
-
Toch een afspraak gemaakt. Halve nacht weer wakker met hem geweest, hij wilde helemaal niks en was niet te troosten 🙁 nu net eindelijk 100 ml naar binnen weten te krijgen voordat de fles werd weggeslagen. Hopelijk duurt het niet weer 14 uur voordat hij wat drinkt… Maar goed we hebben om 10 uur een afspraak, dus ik ben benieuwd, hopelijk kan de dokter wat voor hem doen. Ik vind het zo zielig en ik voel me zo machteloos 🙁
-
Tegenstrijdig advies krijg je altijd wel…als de een vind dat je iets moet doen, zal de ander juist zeggen dat je het niet moet doen.
Ik geloof heilig in het moederinstinct en gezond verstand…en jij kent je kind beter als geen ander.
Zelf loop ik niet zo snel naar een arts…maar ken de kinderen als mijn broekzak en als ik het niet vertrouw dan gaan we op een draf naar de ha hoor…
Met baby’s vind ik zo wie zo dat je goed moet opletten…alleen uitdroging is al een flink risico…dan ga je vanzelf eerder naar de huisarts…Ben benieuwd wat de arts zeg….laat je het weten?
-
Nou de dokter vond het in ieder geval heel goed dat we zijn geweest. Gabriel heeft waarschijnlijk een oorontsteking gehad en het loopoor is daar dan nasleep van. Omdat hij geen koorts meer heeft maakte de dokter zich niet echt zorgen verder. Het drinken moest ik wel goed in de gaten houden, hij moet minstens 3 plasjes doen per 24 uur en dan mogen ook kleine plasjes zijn. Als het drinken verslechterd toch even ORS halen en geven en als hij 24 uur niet plast moeten we natuurlijk wel terug. Evenals wanneer hij koorts krijgt. Omdat er een gaatje in het trommelvlies zit nu wil de dokter ons zowiezo over een week weer zien, dan zou het niet meer moeten lopen. En dan weer over een maand om te kijken of het gaatje dicht is. Het blijft dus goed in de gaten houden.
-
Vervelend die oorontsteking…(Lisa heeft er haar portie ook wel van gehad)..maar nu het oor loopt is wel de druk er af en ook de pijn weg. Hopelijk knapt hij er nu snel van op en gaat het drinken ook beter…
Kijk er wel van op dat je na een week en een maand weer terug moet komen. Dat hoefde ik met Lisa nooit…verschilt zeker per arts…
Ik hoop wel voor je dat die oorontsteking eenmalig is…bij Lisa was het toen het begin van een hoop oren ellende waar ik nu nog niet mee klaar ben…(buisjes). Tessa heeft 1x oorontsteking gehad en daarna nooit meer….ook niet nu ze op zwemles zit…dus de stille hoop met haar niet aan de buisjes te hoeven…
-
Dit is de eerste keer dat ik echt schrok van hoe ziek hij was/is en daarom ook meer heb aangedrongen bij de arts om echt goed te kijken. Hij is wel eerder verkouden geweest en heeft wel eerder koorts gehad, maar dit vond ik wel vrij heftig. Ik herken mijn kind gewoon niet meer en dat zegt toch wel heel veel vind ik.
Ik hoop ook dat hij niet vaker oorontsteking krijgt. Ik ben nooit een oorontstekingskindje geweest, mijn vriend heeft het een paar keer gehad toen hij jonger was, maar niet zodat hij buisjes moest gelukkig.
De dokter vond het belangrijk te kijken of het gaatje wel goed zou helen, hij zei dat als dat niet het geval was er toch ook meer aan de hand kan zijn. Hij wilde er zeker van zijn dat hij goed geneest, dus daar ben ik alleen maar blij mee. Ik zit daar ook niet voor niets en ben eigenlijk ook geen doktersklant. Ik ben vorig jaar meer geweest dan dat ik normaal zou hebben gedaan, maar ik was door alles wat mij is wijsgemaakt rondom de vroeggeboorte toch veel sneller in paniek dan voor mij normaal is 😉
Nu ben ik wel rustiger wat dat betreft hoor, vooral nu we niet meer terug hoeven naar het ziekenhuis, dat heeft me echt een veel gerustere mama gemaakt. Maar 5 dagen koorts (boven de 39) en 7 dagen huilen, slecht drinken (en eten) en suf zijn en niet willen spelen vond ik zelf wel zorgwekkend. En ik ben blij ook dat ik ben geweest en dat de dokter me wel serieus neemt. De mensen die proberen te ‘helpen’ door te zeggen wat ik moet doen maken mij alleen maar onzeker en dat moest ik nou juist niet laten gebeuren he 😉 -
Nope… je moet je nooit onzeker laten maken door anderen. Maar dat overkomt ons allemaal wel eens denk ik. Ik wordt soms ook niet goed van alle adviezen…”ik doe het zo” of ” ik heb dat nooit gedaan”…daar wordt ik zo moe van…wat voor hen werkt(e) hoeft bij ons helemaal niet te werken…ik ben een andere moeder met andere kinderen en wij doen het op onze manier…en gaat het een keer fout?..niets aan de hand, een leermomentje van maken en overnieuw beginnen..
Met de oorontstekingen van Lisa ging ik niet altijd naar de ha…na zoveel keer oorontsteking kreeg ik soms het gevoel zelf de art te zijn. Ik wist intussen waar op te letten…maar zolang de koorts niet uit de hand liep en ze goed bleef drinken wachtte ik het af…maar als ze suf worden dan ga ik ook hoor…da’s nooit een goed teken. Ik ben ook een keer op de HAP beland…ze had toen haar 2e zwemles gehad en we zaten een dag later op een verjaardag bij mijn zus…haar dochter (toen een jaar of 17) kwam met Lisa naar beneden…er kwam bloed uit Lisa’s oor. Ik ging uit van een “gewone loopoor” en zei Lisa er een wc papiertje tegenaan te houden zodat het niet in haar haar of kleren kwam. Mijn nichtje keek wel verbaast…en dat snapte ik pas toen Lisa met papiertje tegen haar oor bij me kwam zitten en ik het wcpapiertje helder rood zag kleuren…schrok me een hoedje. De HAP gebeld…ze stelden me gelijk gerust dat het niet ernstig was maar dat de arts wel ff wilde kijken…Gelukkig bleek het achteraf mee te vallen en was het een paar uur later al zo goed als over….maar toen had ik de schrik ook stevig in de knieën zitten…
-
Jemig, daar zou ik me ook een hoedje van schrikken zeg!
Wij zijn 1 keer naar de HAP geweest toen Gabriel 2 maanden was, daarna zijn we nooit meer geweest, wat een stelletje eikels! Het was midden in de nacht en we hadden het huilen en spugen al zo lang aangekeken dat we niet meer wisten wat te doen. Toen was het krijzen midden in de nacht, nog erger dan ‘normaal’ was op dat moment en hij bleef er echt in. Niets hielp. Zegt die arts doodleuk ‘u heeft gewoon een huilbaby’, nou ik kon die vent wel schieten! Ik was ervan overtuigd dat mijn kind pijn had en dat bleef ik aangeven, bij elke ‘normale’ controle. Toen hij begin april toch weer werd opgenomen omdat ik huilend met wallen tot op mijn knieen in pyjama bij de HA zat bleek dat hij toch wel vrij zware reflux had en dat de huidige medicatie niet aansloeg… Nou je begrijpt het wel, ik was laaiend, maar kon alleen maar huilen op dat moment. Daarna ben ik steeds sterker geworden in mijn eigen oordeel. Met een verkoudheid ben ik nooit naar de dokter gegaan, alleen met meerdere dagen koorts en andere ‘rare’ dingen belde ik toch wel even op. Meestal besloot de assistente dan dat er toch maar even gekeken moest worden, al belde ik meestal alleen maar even om te vragen of het wel normaal was wat er gebeurde.
Ach ja nu meer even lekker knuffelen en blijven aanbieden van drinken en eventueel wat eten en dan is hij hopelijk snel weer opgeknapt 😀 -
Ik heb ook wel eens gebeld met de vraag of iets wel normaal was…of als er iets was en ik wist ff niet hoe te handelen heb ik ook wel eens voor advies gebeld…Dan weet je ook gelijk hoeveel dagen je het moet aankijken en wanneer je aan de bel moet trekken…
Oei…ik zou ook laaiend zijn als je je meerdere keren wegsturen en er blijkt achteraf toch iets aan de hand…maar op dat moment was je natuurijk uitgeput…dan heb je de energie niet meer om ook nog die arts uit te foeteren.
hihihih…mijn kids gaan, als ze ziek zijn, er helemaal voor liggen. Want als je ziek bent wordt je door mama tot op het bot verwend….knuffelen, gezond lekkers, tv en dat soort dingen…hihihihi.
-
Onze vorige huis arts vond ons een stel jankerd zoals hij het dan noemde.
Bij elke scheet wat dwars zat bij de kinderen zaten we ook al bij hem.
Onze dochter heeft 1 week lang doodziek op de bank gelegen en er zat geen leven in.
Ze had hoge koorts en dronk af en toe een beetje.Ze was toen een jaar of 2 oud.
Toen we voor de 3e keer bij de Ha zaten zegt die doodleuk wat willen jullie nou ik heb toch al gezegt dat het een buik griepje is.Mijn vriend werd erg kwaad en drong er op aan om doorgestuurd te worden naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen werden we gelijk al opgevangen terwijl er nog een aantal voor ons in de wachtruimte zaten.
Onze dochter had een dubbele longontsteking en oorontsteking na 14 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen konden we haar gelukkig weer gezond mee naar huis nemen.
Sinds die tijd gaan wij liever naar de HAP Dan zijn we gelijk op het goed adres en hebben veel meer vertrouwen in die arts dan onze huisartzen. -
Ben nog steeds uitgeput hoor 😉 maar niet meer zoals toen, omdat het huilen nu niet dag en nacht doorgaat en hij wel wat beter de slaap kan vatten nu de reflux over is. Voor lekker een nachtje slapen moet ik toch uitkijken naar de zeldzame weekendjes dat hij lekker bij mijn schoonouders kan logeren 😉 en weet je, dan mis ik hem heel erg haha!
En grappig hoe je kinderen als ze ziek zijn zich helemaal laten pamperen hihi. Ach als het kon zou ik het ook doen 😉 haha! Heerlijk
En sjemig fambloem! Wat een rotartsen! Klinkt als die die we vroeger (tot mijn 5e ofzo) hadden…
Ik heb op mijn 3e een week met longontsteking thuis gezeten. Ik kreeg namelijk geen koorts en er was volgens de HA ‘dus’ niks aan de hand. Al kon ik dus bijna niet ademen. Toen zijn mijn ouders met me naar de eerste hulp gegaan en toen bleek dat ik dubbele longontsteking had als gevolg van extreme slijmvorming door overgevoeligheid voor kleurstoffen… Ik mocht natuurlijk meteen blijven en ik heb er een trauma aan overgehouden. De artsen vonden het namelijk super vreemd dat ik geen koorts had en gingen me steeds onderzoeken en dagelijks bloedafnemen. Daarvandaan komt mijn extreme prikangst, als een dokter met een naald aan komt zetten is het gedaan met de pret en wordt ik een heus monster 😯 . Het is mijn allereerste herinnering en die is gewoon ronduit kut. Puur omdat meneer de huisarts het niet serieus nam.Nou ja ik ben dus ook niet zo dol op artsen, maar goed gezien ik zelf geen arts ben heb ik ze toch af en toe nodig 😉
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.