Het leven van een chauffeursvrouw…

    • 26 februari 2012 om 09:50 #388
      Sandra V.
      Deelnemer

      Als andere moeders horen dat ik getrouwd ben met een internationaal vrachtwagenchauffeur krijg ik ook standaard de vraag…”is hij dan ook nachten weg?”. Jawel, hij vertrekt iedere maandagochtend in alle vroegte terwijl zijn drie vrouwen nog lekker op 1 oor liggen. En komt pas op vrijdagavond weer thuis of als we pech hebben pas op zaterdagochtend. De moeders die dit aanhoren krijgen dan gelijk medelijden met me…iets wat ik dan graag nog een graadje erger maak door te vertellen dat hij minimaal 6 keer per jaar ook het weekend werkt, hij is dan dus 12 dagen van huis (werkweek-weekend-werkweek) en heeft daarna een gewoon weekend, dus geen extra dagen vrij.
      Maar is dat medelijden terecht? Ik vind van niet, tenslotte deed hij dit werk al voor wij onze meisjes kregen. Ik wist waar ik aan begon. Ik regel eigenlijk alles wat hier in huis gebeurt, maar is dat ook niet zo in de huishoudens waar de man des huizes wel iedere avond thuis komt? Vaak orienteren de moeders zich al in de wereld van baby-kamers, peuterspeelzalen scholen en weet ik wat allemaal. Er wordt natuurlijk wel overlegd en samen besloten…hier gebeurt dat dus ook. Maar ik ga wel alleen de kids inschrijven, alleen naar 10 minuten gesprekken en ga zo maar door. Is dat zielig…welnee, hooguit ongezellig. Toegegeven het is soms ook zwaar, ’s avonds kan ik geen kant op zonder een oppas te regelen. Mijn vader is al maanden ernstig ziek en het is soms een heel geregel om oppas te vinden zodat ik naar hem toe kan, vooral in vakanties. Als de kinderen een keer een off-day hebben en de hele dag lopen te jengelen en zeuren kan ik aan het eind van de dag ze niet overgeven aan papa..ik moet de dag dan ook in mijn uppie afmaken. En dan heb ik het nog niet eens over ziek zijn en ’s nachts de hele boel onderspugen en je in je uppie het kind moet douchen, bed moet verschonen en de rest van de kamer weer schoon moet maken.Toch vind ik dat allemaal niet het moeilijkste…het meeste mis ik het delen. Om ’s avonds niet dat grappige voorvalletje te kunnen vertellen, frustraties te kunnen delen of gewoon kletsen of je kinderen.
      Toch zou ik niet anders willen…zowel ik als mijn man zijn heel zelfstandige type’s en voor ons werkt dit leven prima. En de kinderen??? zij weten niet beter en vinden het heel normaal dat papa telkens dagenlang weg is….we zijn dus niet zielig…gewoon 3 sterke vrouwen(tjes)

    • 27 februari 2012 om 09:17 #3227
      Sandra vL
      Deelnemer

      Petje af voor deze drie sterke vrouwen hoor! Medelijden vind ik inderdaad niet het goede woord, ik heb wel respect voor wat je allemaal alleen doet. Het lijkt mij best heftig. Zo heb ik ook respect voor alleenstaande moeders die een gezin alleen draaiende houden. Gelukkig heb jij nog een man die in elk geval de meeste weekenden thuis komt en kun je altijd telefonisch overleggen als dat nodig is.

    • 27 februari 2012 om 19:12 #3234
      Sandra V.
      Deelnemer

      Wat je zegt..ik heb wel een man die de verantwoording met me deelt. Waar ik op terug kan vallen als het nodig is. En juist omdat ik zo veel alleen ben met de meisjes heb ik een enorm respect voor alleenstaande moeders. Ik kan in de weekenden tenminste nog ff bijtanken…zij kunnen dat niet. Tja..en of ons leventje heftig is…ik weet het niet…ik noem het wel eens een levensstijl.

Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.