-
Hoewel je als ouders de taak hebt om je kinderen van alles te leren, heb ik vandaag gemerkt dat dit beide kanten opwerkt. Ik heb vandaag geleerd dat je een kind niet iets moet beloven dat je niet kunt waarmaken.
Vanmorgen vroeg onze zoon van 7 of hij vandaag een vriendje mee naar huis mocht nemen. Onze woonkamer stond echter vol met dozen omdat ik gister voor ons bedrijf op een beurs had gestaan. De dozen stonden door de hele kamer heen en hierdoor was er weinig bewegingsruimte over. Aangezien we een bedrijf hebben dat speelgoed, accessoires en andere spulletjes voor kinderen verkoopt, leek het me niet handig als de kinderen daar de hele middag doorheen zouden rennen. Ik zei dan ook dat hij met de lunch niemand mee kon nemen.
Maar ik had me voorgenomen de hele boel naar de voorraadkamer te verhuizen, zodat de woonkamer weer gewoon begaanbaar was en zei hem dat hij na schooltijd dan wel iemand mee kon nemen.Hij dus blij naar school, ik met goede intenties aan de slag. Maar ja, je weet hoe zoiets gaat, er komt altijd van alles tussen. Zo moest ik ook de was doen die behoorlijk opgestapeld was dit weekend, ik moest bestellingen klaarmaken voor het bedrijf, de website bijwerken vanwege alle verkochte producten op de beurs, de administratie, het huishouden……. kortom: toen puntje bij paaltje kwam, stond de helft van alle spullen nog steeds in de woonkamer.
En ik moet bekennen (enigszins schuldbewust) dat ik mijn belofte aan hem alweer helemaal vergeten was toen ik hem ’s middags uit school ging halen. Toen hij dan ook vroeg of zijn vriendje bij ons kon komen spelen, antwoordde ik automatisch dat dit niet kon omdat alle spullen nog in de woonkamer stonden. Het vriendje vatte het prima op en liep gelijk naar zijn eigen moeder, maar mijn zoontje was het er helemaal niet mee eens. Hij werd gelijk heel kwaad en verdrietig en riep (terecht) tegen me dat ik het had beloofd. Toen ik hem probeerde uit te leggen dat mama het heel druk had gehad en dus nog niet klaar was met opruimen, gooide hij zijn basketbal richting mijn hoofd en riep huilend van woede dat hem dat niets kon schelen, omdat ik het had beloofd. En ineens voelde ik me zo’n rotmoeder. Hij had helemaal gelijk. Ik had het hem beloofd en nu verbrak ik zomaar zonder nadenken mijn belofte. En waarom? Om een paar dozen die in de woonkamer stonden? Ze konden toch ook gewoon lekker buiten spelen of op zijn kamertje? Het hoefde toch niet per se in de woonkamer? En als ik me er even toe zou zetten, dan zouden binnen een half uur al die dozen uit de kamer kunnen zijn. Terwijl hij dus nog steeds huilend wegliep van het schoolplein, voelde ik me heel klein worden. Ik had dit helemaal anders moeten aanpakken, niet gelijk nee moeten zeggen. Maar vooral: ’s morgens niet een makkelijke belofte moeten doen terwijl ik niet eens zeker wist of ik het waar zou kunnen maken.
Toen we thuiskwamen, heb ik hem dus even apart genomen en sorry tegen hem gezegd. Ik heb hem uitgelegd hoe ik me voelde en dat ik een fout had gemaakt. Toegegeven, daar schoot hij niet veel mee op, het vriendje was er uiteraard niet, maar ik vond het belangrijk om te laten weten dat ook grote mensen fouten maken en dan hun excuses moeten aanbieden. Om het goed te maken met hem heb ik vandaag de boodschappen, geheel tegen mijn principes in, bij een supermarkt gedaan waar ik normaal gesproken nooit heen ga omdat het niet op onze route ligt. Maar deze supermarkt geeft van die leuke dierenkaarten van het WNF weg en hij ‘spaart’ deze kaarten (hij had er ‘al’ zes!). Een groter plezier kon ik hem er niet mee doen. Terwijl ik de boodschappen deed, stond hij bij de uitgang van de supermarkt om kaarten te vragen aan mensen die daar net hun boodschappen hadden gedaan. Ik heb extra lang gedaan over mijn boodschappenlijstje en toen ik na een half uur naar buiten kwam, stond er een stralend jongetje op mij te wachten. Hij had ‘onwijs veel’ kaarten gekregen en was er helemaal blij mee. Ik heb hem nog eens een extra dikke knuffel gegeven en we zijn in een goede sfeer weer naar huis gegaan.
(Al moest hij ’s middags toen zijn vader thuiskwam, toch nog wel even melden dat hij geen vriendje mee naar huis mocht van mama. Helemaal vergeten was hij het toch niet. En terecht).Maar mama heeft een wijze les geleerd: niet zomaar iets beloven én nadenken voor je iets zegt.
Je bent blijkbaar nooit te oud om te leren. 😉 -
Leuk om te lezen! En ook herkenbaar 😀 Charlotte gaat ook steeds meer de discussie aan en geeft het gewoon aan als ze vindt dat wij oneerlijk handelen. En soms heeft ze gewoon gelijk….
-
Ja inderdaad ik herken dit ook. Shadia gaat nu ook steeds meer er tegenin en nu moet ik ook echt een paar kaar nadenken voor ik iets toezeg
-
Grappig dat we toch veel van die kleine mannen kunnen leren he…… leuk geschreven!
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.