-
Voordat ik moeder werd dronk ik nooit koffie, ik lustte het zelfs niet! Maar inmiddels zijn 1-2 kopjes nog maar zelden afwezig in mijn dag. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben dol op het moederschap en het is voor mij echt een wens die in vervulling gaat, maar soms mis ik toch echt wel een lekker nachtje slapen. Al meer dan een jaar slaap ik zeer slecht, nu ben ik vanaf een jaar of 6-7 nooit meer een echte goede slaper geweest, maar het is nu echt huppakee en gaan met die banaan, dag in dag uit.
Het begon toen ik 29 weken zwanger was en plotseling werd opgenomen in het ziekenhuis. Het was oktober 2011 en ik was pas in januari uitgerekend. Na gebeld te hebben over steken in mijn buik (wat nu te verklaren is als indalingspijn) en een inwendig onderzoek bij de verloskundige moest ik per direct naar het ziekenhuis. Het leek erop dat onze kleine man de wereld buiten mama’s buik al wilde ontdekken. Ik wist niet goed wat me overkwam, in februari een miskraam en nu een dreigende vroeggeboorte, was er iets mis met mij? Maar deze vraag heb ik tot op de dag van vandaag nog niet beantwoord gekregen…
Ik werd eerst 1,5 uur aan de CTG (een apparaat waarmee ze de hartslag en baarmoederdruk kunnen meten en dus kunnen zien of je weeën hebt of niet) gehangen. Daarna moest ik door naar een verloskundige die mij en mijn vriend vertelde dat ik gelukkig geen weeën had en dat de hartslag van de kleine helemaal in orde was. Wel moesten we even naar een echoscopist waar ze een echo maakten om te kijken hoe het met mijn baarmoedermond en ook met de baby was. Met de baby was niets mis, zat qua gewicht zelfs voor op schema, alleen mijn baarmoedermond leek niet in orde. Hij was al sterk verkort (de helft van wat hij zou moeten zijn bij 29 weken zwangerschap) en stond zelfs al een beetje open! De kleine man was inderdaad ook al ingedaald en lag ‘lekker’ met zijn hoofd omlaag. Ik kreeg opnieuw een gesprek met de verloskundige en werd meteen opgenomen in een aparte kamer op de verloskundige afdeling. Volledige bedrust en corticosteroïden waren het behandelplan. Dagelijks kreeg ik een CTG, die gelukkig steeds helemaal in orde was. De prikken meet corticosteroïden waren erg naar en deze kreeg ik 2 maal daags om de longetjes van de kleine man te helpen rijpen. Ondertussen werden ons alle gevaren van een vroeggeboorte uitgelegd en werden wij doodsbang gemaakt over infecties, herseninfarcten, onrijpe organen etc etc. Maar na een week in het ziekenhuis en nog geen verandering zichtbaar bij de CTG scans of echo’s besloten ze dat ik thuis verder moest ‘rusten’. Elke dag was er 1 en als ik 32 weken zou halen kon ik in ieder geval in een ziekenhuis dichtbij bevallen, tenzij er andere complicaties op zouden treden. Dus daar gingen we weer naar huis en daar lag ik dan op de bank of in bed, dag in dag uit. Een week later kreeg ik een controle, wederom in het ziekenhuis. Al weet ik niet waar deze controle op sloeg. Onnodig moest ik de trappen op en af voor een simpele vraag ‘voel je je anders of is er iets veranderd naar jouw idee?’. Er werd geen verder onderzoek gedaan, geen echo, geen inwendig onderzoek, geen CTG, niets. Ik mocht weer op controle bij mijn vroedvrouw, die dezelfde dag nog langs kwam om te praten. Ik moest zelf alles van het ziekenhuis doorgeven, deze had namelijk helemaal geen contact opgenomen met mijn vroedvrouw. We spraken af dat ze elke week zou komen kijken en vaker als ik me anders zou voelen of harde buiken zou krijgen. Tot dusver ging het goed en ik haalde de 32 weken zonder enige problemen. Op zondag 13 november voelde ik me een beetje vreemd toen ik uit bed kwam, maar niet dusdanig dat ik me zorgen maakte. Ik besloot gewoon te douchen, aan te kleden en mijn plekje op de bank weer in te nemen met een ontbijtje. Tot ik rond 2 uur een paar keer een harde buik kreeg. Ik besloot mijn vroedvrouw te bellen om te vragen wat ik moest doen, maar omdat ik geen pijn had en geen bloed of vruchtwater verloor mocht ik gewoon rustig blijven liggen. Ik moest wel bellen als er iets veranderde… En ja hoor rond 5 uur kreeg ik 7 harde buiken in 1 uur, nog steeds geen pijn of verlies van bloed of vruchtwater, maar ik belde toch mijn vroedvrouw weer op. Deze belde mij, na kort overleg met het ziekenhuis, weer terug om te zeggen dat ik zodra ik kon die kant op moest gaan voor verder onderzoek. Ik belde mijn oom en tante (degenen het dichtst bij met auto) en zij kwamen meteen naar ons toe. Toen gingen we rustig aan naar het ziekenhuis, waar toch wel snel bleek dat er iets gaande was. Tijdens een harde buik kon ik niet praten, maar had ik mijn concentratie volledig bij de kleine in mijn buik nodig. En na een uur aan de CTG te hebben gehangen kwam om 19:00 de verloskundige vertellen dat de bevalling was begonnen en ik werd meteen naar een verloskamer gebracht. Plots overspoelde de emoties me, ik moest nog iets meer dan 7 weken, dit kon niet goed zijn! Maar al snel kon ik daar niet meer aan denken en wist dat het NU tijd was voor de kleine man. En na een korte heftige weeënstorm en 2,5 perswee was daar om 21:46 onze kleine man. Hij zette meteen een keel op en deed het dusdanig goed dat ik hem even een minuut mocht vasthouden voordat hij in couveuse de kamer verliet…Dit was het begin van een moeilijke en onzekere tijd, maar daarover later meer…
-
Wat een heftig verhaal zeg !!
En wat slecht van het ziekenhuis dat ze niks door geven aan de vk.Hopelijk komt alles toch nog een keer goed zodat jij je nachtrust terug krijgt,
Want dat is erg belangrijk en vooral met kinderen -
Jemig, ook werkelijk alles heeft tegen gezeten zeg…
Ik weet als geen ander hoe slopend een chronisch slaapgebrek is. Onze Julia heeft 14 maanden lang ’s nachts veel gehuild. Maar dat is nog niets vergeleken met wat Anne-Lieke gepresteerd heeft… Ze heeft 17 maanden lang heel, heel fors gehuild ’s nachts. Varierend van elke 1,5 uur tot 5 uur non-stop huilen. Na 17 maanden is het gereduceerd tot een uur per nacht en nu nog steeds huilt ze gemiddeld twee keer per nacht. Soms slaapt ze een nacht door en soms (zoals vorig weekend met een pseudokroep aanval) huilt ze weer elke 1,5 uur. Het is nu vaak wel een kwestie van een aai over de bol en even goed instoppen. In zo verre is de situatie wel verbeterd.
Van de drie kinderen hebben we twee huilbaby’s gehad. Ik ben ontzettend blij dat we dit met de oudste niet mee hebben gemaakt, ik weet niet of er anders nu drie kinderen zouden zijn. Des te moeilijker lijkt het mij als je dit met een eerste kindje mee maakt. Elke nieuwe moeder is onzeker, maar dit soort dingen maken je totaal radeloos en je gaat dan (onterecht) twijfelen aan jezelf.
-
Wat heb je een moeizame zwangerschap gehad…toch jammer want het is een tijd waar je eigenlijk van moet genieten….
Gebroken nachten ken ik gelukkig niet…mijn meiden sliepen met 5 en 8 weken al keurig door en dat zijn ze ook blijven doen. Nu gaan ze tussen half 7 en 7 uur naar bed en dan zie ik ze ook niet meer tot de volgende ochtend…helaas zijn ze wel vroege vogeltjes…vooral Lisa…zij is er meestal wel voor 7 uur…maar gelukkig kan zij alleen naar beneden…ook Tessa gaat zelf naar beneden…en dat is vooral in de weekenden erg fijn. Als ze een keer ’s nachts wakker worden is dat meestal bij ziekte of een nare droom..
-
Gelukkig zien wij sinds Gabriel zijn eerste verjaardag echt verbetering hoor, maar het is zelden dat hij 6 uurtjes achter elkaar slaapt zonder te huilen. Gelukkig is hij rond de leeftijd van 9-10 maanden een heel stuk gezelliger geworden overdag. Dit hing totaal niet samen met het slapen, want dat was toen nog steeds heel slecht, maar ik gok dat het te maken heeft gehad met het verdwijnen van de reflux 🙂
Heftig dat jij ook zulke zware nachten hebt (gehad) met Anne-lieke en Julia, Sandra… Misschien heb jij wel tips voor me om het beter vol te houden…? 😉
Buiten het vele huilen ’s nachts doet hij nog iets waar ik soms wel een beetje naar van word… Hij ramt heel hard met zijn hoofd tegen de spijlen van zijn bed (aan het hoofd en voeteneind heb ik het hout bekleed met een kussen). Soms zelfs zo hard dat zijn bedje helemaal verschuift. Ik leg hem dus regelmatig goed, want hij gaat zo ook zijn hele bedje door (lang leve de slaapzak). En dan is hij weer vrolijk wakker tussen half 6 en half 7 😉
Maar goed daarin zie ik dus wel verbetering, inmiddels is het nog maar zeer zelden dat ik er elke 1-2 uur uit moet en beperkt het zich meestal tot 1-2 keer eruit 🙂 Die vermoeidheid blijft alleen een beetje hangen, maar misschien gaat dat wel beter als we wat langer wat beter kunnen slapen 🙂
De zwangerschap ging eigenlijk wel goed (al durfde ik pas echt te gaan genieten toen de 20-weken echo ook goed was door mijn eerdere miskraam), maar ja die vroeggeboorte was wel enorm heftig. Ook mijn vriend wist totaal niet wat hem overkwam. Ons eerste kindje en dan meteen zoveel dingen waar je eigenlijk nooit echt bij stil hebt gestaan. Iets teveel om mee om te gaan in zeer korte tijd, maar ach, we zijn trotse ouders hoor! 😉
-
Ik zou willen dat ik tips voor je had om het vol te houden meis. Ik heb mij in die tijd voor 200% op mijn bedrijf gestort om maar op de been te blijven. Ik ging als een zombie de dag door. Uiteindelijk gaat dat ook een keer mis. Ik ben uiteindelijk behoorlijk depressief geworden, iets waar ik niet trots op ben. Nog altijd ben ik op aan het krabbelen. Het is echt twee stapjes vooruit en weer een terug. Ik heb er een verstoord slaapritme aan over gehouden. Als Anne-Lieke nu een keer goed slaapt, kan ik toch een slechte nacht hebben. En er hoeft maar 1 echt slechte nacht tussen te zitten (als we er weer 6 keer uit moeten in een nacht) en ik kan er weken last van hebben.
Overigens heb ik dit na de 14 maanden van Julia niet zo sterk gehad. We zijn toen 5 dagen met zijn 2tjes naar Rome geweest en daar heb ik ook heel veel geslapen. Na die vakantie voelde ik mij weer helemaal fit. Anders had ik ook nooit voor een derde durven gaan. Ik denk dat de periode nu met Anne-Lieke er extra ingehakt heeft. Dat je dan pas merkt dat die 14 maanden van Julia toch ook nog ergens in je systeem zitten.Ik merk dat ik mij beetje bij beetje weer wat beter en fitter ga voelen, maar hoeveel jaar het nog zal duren voor ik dit enorme slaapgebrek te boven ben…. ik heb geen idee!
-
Heftig zeg! 🙁 omdat ik geen werk heb merk ik dat ik vooral een beetje in een sociaal isolement ben gekomen, wat mij dan ook weer in het ‘veilige’ verstop cirkeltje brengt, waar ik eigenlijk eindelijk uit was. Maar goed het komt wel weer goed met ons 😉 en nou ja, een 2e wil ik zowiezo, of het 3 of meer kids worden, dat denk ik niet…
Nog een bakkie koffie? 😉 hihi
-
Haha, ik lees je berichtje en realiseer dat mijn koffie weer eens koud staat te worden… Ik ben weer veel te druk met orders pakken en berichtjes lezen / typen 😀
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.