-
En ik sta voor een paar uitdagingen…Met een hand die, in mijn ogen, overdreven dik in het verband zit moet ik nu in mijn uppie voor elkaar krijgen dat de kinderen aangekleed, haartjes netjes, gevoederd en met gevulde trommels en bekers naar school gaan.
Maar eerst moet ik iets zien te vinden wat ik zelf aan kan, want de huidige mode heeft smalle (of zeg maar gerust strakke) mouwen…en al ben ik niet echt van de laatste mode, mijn mouwen dus wel…ik blijk niets meer in de kast te hebben waar ik met die ingepakte hand in kan. Zucht…ik schuif maar een kast op en pak een overhemd van Jan. Ik zie er uit als een klein kind dat aan het verkleden is…maar het moet maar. De meiden kunnen zich zelf aankleden. Trots kijk ik toe hoe Lisa haar zusje helpt met een paar lastige knopen van een vestje. Deze ronde hebben we overleefd…
De volgende uitdaging is in de keuken…er moet ontbeten worden en trommeltjes moeten gevuld. De meiden zitten op een montessorieschool en dat is continu onderwijs…er moet dus ook brood mee naar school. Ik overweeg de meiden het zelf te laten doen…maar dan zijn we waarschijnlijk veel te laat klaar. Dus dan maar zelf…Tessa kan de chocopasta even vergeten en krijgt gewoon ham op brood. Dat is makkelijk…maar snijden lukt me niet dus gebruik iets te veel mijn rechterhand. Maar ontbijt en lunch zijn klaar….de tussendoortjes zijn makkelijk, ik mik voor ieder een pakje sap en een banaan in een trommel en klaar. Dan de bekers vullen met links…dat blijkt nog best lastig (pakken van wicky vind ik zo wie zo kloeken bij het schenken) maar ik knoei maar 1x…de deksels strak genoeg aandraaien is lastig maar te doen. Alles in de tas en de borden voor de meiden…weer een ronde overleefd.
Beide meisjes hebben lang haar en meestal borstel ik het zelf..omdat zij meestal de achterkant niet helemaal knoopjes vrij krijgen. Maar ik wil het de dames niet aan doen dat ik met links door dat haar ga..dus dat mogen ze zelf doen…ik controleer het wel. Het duurt even maar ze krijgen het voor elkaar…zal ze maar niet vertellen dat als mijn hand weer genezen is ze dit zelf mogen blijven doen 😉 . Ook deze ronde hebben we overleefd…
De rest is makkelijk…ik hoef ze alleen nog maar naar school te brengen. Auto rijden en fietsen zijn geen optie nu…dus dat wordt lopen. Ik ben wel een bijzondere verschijning op het schoolplein in de, te grote jas, van Jan..maar daar zie ik de humor nog wel van in…
Tot slot onder het genot van een bakkie koffie dit stukje getypt met 1 hand…ook dat kost een hoop geduld. Vergeef me de typefouten..ik doe mijn best
Eigenlijk ben ik best trots op mijzelf en de meiden…met goed teamwork gaan we ons best redden…ik heb er vertrouwen in…
-
Oh jeetje, dat valt allemaal niet mee zeg 😕 Ik vind het nog knap dat je zoveel berichtjes weet te typen :applaus:
Fijn dat je meiden wat groter zijn en je goed kunnen helpen. Sterkte meid, je doet het top!
-
Pffff wat een gedoe zeg! En wat goed dat alles toch nog is gelukt en dat je dan ook nog een berichtje erover typt! Top-mama zou ik zeggen! :goedgedaan:
-
:applaus: Knap dat het toch gelukt is met 1 hand en 2 super dame’s. :goedgedaan:
En ach die te grote kleren zouden ze op school wel snappen na het zien van je hand
-
Jaaa….het verband is er af….gelukkig maar. Ik vond het er benauwd, broeierig en kriebelig… Gisteren naar het handenteam geweest…daar haalde de dame het verband er af, nou het kon mij niet snel genoeg gaan. Niet alleen was ik blij dat het verband er af ging…ik was vooral nieuwsgierig naar wat er te voorschijn ging komen.
Eindelijk ging ook het laatste gaasje er van af…oeps, da’s toch een iets grotere wond dan ik verwachtte…loop echt langs de zijkant van de hele duim, ik ben 5 hechtingen rijk.. Ik dacht dat die er gisteren ook uit zouden gaan…maar dat is pas volgende week als ik weer naar de plastisch chirurg moet.. ook in mijn arm zitten een paar hechtingen..die zijn vooral irritant omdat de mouw er steeds overheen schuift…maar beide wondjes genezen mooi…Ik heb een knoepert van een blauwe plek op mijn arm, maar daar heb ik helemaal geen last van dus die zal vanzelf wel verdwijnen…
Nu heb ik een prachtige witte spalk (hoelang zou ie zo mooi wit blijven?). Maar ik denk dat ik ‘m volgende week, dan moet ik weer bij het handenteam terug komen, toch iets laat aanpassen. Bij iedere beweging raakt ie dat botje bij de pols…en ik kan mijn pols bijna niet buigen…en dan gaat dat harde plastic toch een beetje pijn doen. Dit weekend maar ff aankijken of dat idd het geval is..anders bel ik maandag al.
Tot slot kreeg ik de waarschuwing vooral heel voorzichtig te zijn met mijn duim..tot het spul dat in mijn duim is gestopt is vergroeid met het bot is het bot erg kwetsbaar en breekt makkelijk….oeps, maar niet gezegd dat ik op de fiets was 😛
Gisteravond kwam Jan thuis…dus ik wil mijn duim met hechtingen laten zien…maar Jan wordt wat witjes rond de neus en bedankt voor de eer…hahahaha, mijn stoere vrachtwagenchauffeur kan echt niet tegen een paar draadjes…
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.