[mamaliefjesBijdrager]

Hallo allemaal,

Ik ben net een aantal dagen een nieuwe blog gestart. Bedoeling is iedere woensdag een nieuw stuk. Ben erg benieuwd naar wat anderen er van vinden. Zie jullie feedback graag. Stukje is te lezen op:
Link verwijderd – in strijd met forumregels
:thnx:

[MaMarieke85Bijdrager]

Wat een heerlijke eerste blog! En tsja wat je dan moet met dat onderwerp… Ik weet het niet, ik hoop dat het nog heel lang niet aan bod komt, maar ja, dat hopen we allemaal denk ik dan maar…

[Sandra vLBijdrager]

@mamaliefjes Het is niet toegestaan om op ons forum door te linken naar een externe blogsite. Zie ook onze forumregels. Je mag wel je blogpost kopieren en hier de tekst plaatsen in een topic. Dat zouden we zelfs erg gezellig vinden :goedgedaan:

[mamaliefjesBijdrager]

Beste Sandra
Excuus er voor. Jammer maar dan plaats ik de tekst gewoon hieronder. En op mijn naam mamaliefjes is er een hoop te vinden.

Gaat oma dood? Het wordt stil aan tafel. Ja, zeg jij het maar. We kijken elkaar een beetje ongemakkelijk aan.
Ik hoor mezelf zeggen, ja oma gaat dood, maar niet nu. We gaan allemaal dood, jij, mama, papa, de koe die nu biefstuk is op je bord.

Een trillend lipje en waterige blauwe oogjes zijn het gevolg. Te ver, dit was natuurlijk weer net iets te veel voor mijn vierjarige blonde surfgod. Snikkend vliegt hij van z’n stoel naar de gang. Hoe gaan we dit oplossen. Sophie, zes jaar zit een beetje ongemakkelijk te schuiven op haar stoel. “Bij oma gaat iedereen dood” , komt er uit. De meneer is ook dood. Gezellig is het al niet meer. Gelukkig zit de jongste nog vrolijk alle rijst over de tafel uit te smeren. Waren we allemaal nog maar anderhalf. Maakt het leven een stuk makkelijker.

Eindelijk, zeven uur, iedereen naar bed en de hele avond voor ons. Was nog even lastig. Dood is niet zomaar even van tafel. Gelukkig is er simpele tv, gewoon verstand op nul en hangen maar. Allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd. Doen we het wel goed, moeten we niet iets. Praten, vrienden uitnodigen, werken. Is dit het nou? Nou ja, genoeg te doen, ik zie de stapel was midden in de kamer steeds groter worden. Het lijkt wel of er geen eind aan komt. Kop thee dan maar. Misschien hebben ze nog tips. Pak een tijdschrift, ‘mama’, for all fabulous mams. Het klinkt veelbelovend, maar in the end betekent het dat je zwaar depressief op de bank zit. Al die moeders blijken alles te kunnen wat jij niet voor elkaar krijgt. Een enerverend leven, zes kids, een figuur waar zelfs elke zestienjarige jaloers op is, een gestyled huis, leuke baan, een seksleven waar de spetters vanaf vliegen en honderdduizend leuke vrienden. Zit ik dan met m’n kop thee simpele tv te kijken.

[mamaliefjesBijdrager]

@mamarieke85 wrote:

Wat een heerlijke eerste blog! En tsja wat je dan moet met dat onderwerp… Ik weet het niet, ik hoop dat het nog heel lang niet aan bod komt, maar ja, dat hopen we allemaal denk ik dan maar…

Dank je, hoop je woensdag weer terug te zien ondanks dat ik geen link kan plaatsen is het via de social media makkelijk zoeken

[fambloemBijdrager]

Tja wat dat betreft is dood een moeilijk maar ook hard onderwerp voor kinderen.

Toen mijn vader overleefd zegt onze zoon tegen een vrouw: Mijn opa is DOOD
De vrouw geeft als antwoord: Nee jongen hij is overleden.
Waarop onze zoon zegt: Nou nee hoor hij is toch echt dood.

Wat het laatste betreft tja iedereen kan wel zeggen dat ze een spetterend sex leven of iets hebben maar of het ook werkelijk is zul je nooit komen te weten.
En wat voor de 1 spetterend is zal voor een ander niets voor stellen.

Want wat is nou spetterend 1x in de week 3 x in de week ??

En ook die moeders zijn niet de perfecte moeders….Want geen enkele moeder is perfect.
Alle moeders hebben hun eigen problemen en lossen dit op hun eigen manier op.

En de een praat er makkelijker over dan de ander waardoor het lijkt dat een ander geen problemen heeft.

[mamaliefjesBijdrager]

Beste fambloem,
Precies zoals je al aangeeft. Dood is lastig voor kinderen, maar meer voor de ouders. En perfect was sarcastisch bedoeld. Ik realiseer me wel dat het overal wat is, maar hoe lekker is het af en toe om te zwelgen in zelfmedelijden. En om er vervolgens weer de wereld aan te kunnen. :thnx:

[Sandra vLBijdrager]

Mamaliefjes, leuk dat je het blog hier gepost hebt! Je mag uiteraard elke woensdag hier je nieuwe blog posten.

Dood is voor kinderen een moeilijk onderwerp. Hier gaan ze er gelukkig wel redelijk luchtig mee om, maar ze hebben de dood ook nog nooit van dichtbij ervaren. Ik vertel ze altijd dat als iemand dood is, je er nog wel mee kunt praten als je slaapt, maar je er nooit meer mee kunt knuffelen en kunt spelen als je wakker bent. Ze hebben wel eens doorgevraagd en wij hebben gezegd dat dit ” het grote geheim” is, niemand weet wat er precies is na de dood. Julia is daar wel erg door gegrepen en zegt regelmatig dat ze best heel graag het grote geheim zou willen kennen, maar dat ze niet dood wil. Het idee dat er een groot geheim is en mogelijk meer, geeft hen meer rust dan “de dood en alles is weg”.

Ik denk overigens dat het bij andere gezinnen ook geen rozegeur en maneschijn is hoor. Je ziet alleen de buitenkant, maar elk huisje heeft zijn kruisje en het gras bij de buren lijkt altijd groener. Om er nog maar wat clichés in te gooien 😉 De meeste mensen hangen niet graag de vuile was buiten, maar als je echt in gesprek gaat dan blijkt er altijd ook wel wat te zijn.
Dat “is dit het nou gevoel” herken ik zelf ook wel en hoor ik van vriendinnen om mij heen ook. Zeker de vriendinnen die net als ik drie kleine kinderen hebben. Ik vond het boek Mindful Mama dat hier laatst werd aangeraden echt wel een eye opener.

[fambloemBijdrager]

@sandra (beheerder) wrote:

Dood is voor kinderen een moeilijk onderwerp. Hier gaan ze er gelukkig wel redelijk luchtig mee om, maar ze hebben de dood ook nog nooit van dichtbij ervaren. Ik vertel ze altijd dat als iemand dood is, je er nog wel mee kunt praten als je slaapt, maar je er nooit meer mee kunt knuffelen en kunt spelen als je wakker bent. Ze hebben wel eens doorgevraagd en wij hebben gezegd dat dit ” het grote geheim” is, niemand weet wat er precies is na de dood. Julia is daar wel erg door gegrepen en zegt regelmatig dat ze best heel graag het grote geheim zou willen kennen, maar dat ze niet dood wil. Het idee dat er een groot geheim is en mogelijk meer, geeft hen meer rust dan “de dood en alles is weg”.

Bij ons is opa in de Hemel…. De hemel is groot en alle overleden mensen en dieren wonen daar.
Opa zit overdag op een wolk samen met over opa’s overoma en ome koos te kijken naar ons.
Als het regent gaat opa zich douchen.En als het donker is veranderd opa in een ster.
Bij onweer maakt opa foto’s (opa was hobby fotograaf).
Ook onze overleden hond woont bij opa hij is nu de hond van opa en word door opa verzorgd

Onze zoon praat regelmatig met opa.En dan verteld opa hem allemaal dingen en geeft antwoord op zijn vragen.

Bij de crematie waren de kinderen niet aanwezig waren toen 1,4 en 5 jaar oud.

Wel heb ik samen met de 2 oudsten een verhaaltje voor opa gemaakt die de spreekster heeft voorgelezen en hebben we een nummer van K3 bij de plechtigheid laten horen.
Ook dit liedje hebben we de kinderen laten horen en luisteren ze nog regelmatig.

We hebben in de brief alle leuke dingen wat ze deden met opa opgeschreven
en als laatste de zin: Nooit meer……Maar in onze herinneringen nog altijd !!

Het nummer van k3 heet Wanneer zie ik jou terug:
Hier de tekst van het lied.

iedereen zegt dat jij nu in de hemel bent
een betere plek je wordt er vast verwend

nee ik moet niet huilen
want ik weet dat jij van mij houdt
maar ik zou alles ruilen
voor nog een seconde met jou

wanneer zie ik jou terug
mijn engel die over me waakt
wanneer zie ik jou terug
een ster die naar me knipoogt en me nooit verlaat
die elke avond aan de hemel staat

iedereen zegt dat jij nu vast geen pijn meer voelt
weet iemand echt wat men daar dan mee bedoelt
nee ik moet niet treuren want ik weet toch jij ziet me graag
wat er morgen ook mag gebeuren maar wie antwoordt echt op mijn vraag

wanneer zie ik jou terug
mijn engel die over me waakt
wanneer zie ik jou terug
een ster die naar me knipoogt en me nooit verlaat
die elke avond aan de hemel staat

en als ik in mijn bed lig vannacht
en als een nieuwe ster naar me lacht
weet ik dat jij voortaan altijd bij me bent
ik heb jou herkend

wanneer zie ik jou terug?
mijn engel die over me waakt
wanneer zie ik jou terug?
mijn ster die naar me knipoogt en me nooit verlaat
die elke avond aan de hemel staat

Een prachtig pakkend lied !!.

[Sandra vLBijdrager]

Dat nummer van K3 is zo mooi! :goedgedaan:

Ik vind het altijd zo moeilijk wat ik de kinderen moet vertellen over ‘na de dood’ en om stellig te beweren dat er een hemel is. Persoonlijk geloof ik wel dat er meer is, mijn man is minder stellig (zachtjes uitgedrukt ;-)). Maar ik vind ergens dat de kinderen hun eigen mening mogen vormen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het verkeerd vind om te zeggen dat er een hemel is hoor. Het is meer een twijfel die bij mij leeft, van ‘mag ik iets beweren wat ik niet zeker weet’. Misschien maak ik het juist ook wel ingewikkeld voor ze door niet stellig te zijn en dit “het grote geheim” te noemen. Het heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat wij niet naar een kerk gaan. Daar is men natuurlijk heel stellig en gelooft men in die waarheid, alleen zijn er zo veel geloven met verschillende “waarheden” en iedereen denkt de juiste te hebben. Tja, er zijn niet voor niets zoveel oorlogen in de wereld gebaseerd op geloof…

[fambloemBijdrager]

Ik ben ook niet gelovig opgevoed mijn vader daar in tegen heeft tot hij zelf kon bepalen de evangelisch lutherse geloofsovertuiging mee gekregen.

Tot zijn 17e heeft hij dat gevolgd toen was het voor hem genoeg.
Tijden de crematie hebben wij er ook niks mee gedaan.
Hij deed immers alles wat god verboden had en leefde zijn eigen.
Het enige waar hij in geloofde was in zich zelf.Zo denk ik er trouwens ook over 😆

Mijn opa en oma daar in tegen zijn tot nu toe nog altijd dienst gaan nemen aan de kerk.
Toen mijn opa ook kwam te overleiden duurde de plechtigheid in zijn geheel 3 uur en dat bij 31 graden 😕
Alle respect voor mijn opa,oma en alle andere kerkelijke mensen maar ik was er al snel flauw van en daar kwam bij dat die kerkbankjes niet eens lekker zitten en de klokken mij behoorlijke hoofdpijn hebben bezorgt.

Wij hebben gewoon de makkelijkste weg genomen.Hier kennen ze alleen maar de hemel.
Soms is het wel lach wekkend want dan zien onze kids opa zitten op een wolk en gaan ze zwaaien 😎