-
Opa is ziek en wordt nooit meer beter. Hij kan niet meer in zijn huisje wonen en woont nu in een verzorgingshuis.
Dat is wat de meisjes weten over het ziekbed van opa, mijn vader. Ze weten dat hij dood gaat maar ook dat de dokter niet weet wanneer…Het ware verhaal is veel ernstiger en heftiger, sinds juni vorig jaar is mijn vader zeer ernstig ziek. Hij heeft 11 weken op de ic gelegen, waarvan 2 zelfs in Rotterdam. Sinds juni vorig jaar leven we in een emotionele achtbaan. Gaan dagelijks naar het ziekenhuis, naar Rotterdam was slopend we waren ruim 5 uur van huis voor een bezoekje van een uur tot anderhalf uur. We wisten niet of hij nog wakker zou worden, of hij het zou overleven. We zijn in de afgelopen maanden 6x bij hem geroepen omdat ze bang waren dat hij het niet zou halen…Zonder dat hij nog thuis is geweest hebben wij zijn huisje leeg moeten halen en de huur opgezegd, heftig…we ruimden gelijk ook onze jeugd en ouderlijk huis weg. Nu woont hij in een verzorgingshuis en kan helemaal niets meer. Hij ligt in een bed en is zo zwak dat hij niet eens zelf op zijn zij kan draaien.
Sinds juni vorig jaar is mijn rol als dochter drastisch veranderd…samen met mijn zus zijn wij de verzorgers van onze vader. Mijn zus regelt zijn zaken en ik doe zijn was en houd zijn kamer schoon. Minimaal 4 keer in de week ga ik naar hem toe…meestal zonder de kinderen. Hoeveel hij ook van ze houd…het is al gauw te druk.
Maar deze week loopt niet echt zoals gepland en ik ben nog niet bij mijn vader geweest en zie de rest van de week ook geen mogelijkheid. Maar ik wil toch gaan…lastig dat manlief er ’s avonds niet is, maar een oppas is natuurlijk ook een optie. Helaas…niemand kan oppassen. Ik wil toch echt gaan dus dan de meisjes maar mee. We eten vroeg en met de nodige instructies voor de meiden gaan we op pad. Op de afdeling van opa wacht ons een verrassing. Naast de koffieautomaat (altijd mijn eerste doel) staat een grote kooi met 10 kleine gele kuikentjes. De beestjes brengen de paassfeer er goed in. Terwijl ik mijn koffie pak plakken de meisjes aan het hok vast..de oooohhh en aaaaahhh klinken door de gang. Een verzorgster komt aanlopen en vraagt of ze een kuikentje vast willen houden. Hahaha…domme vraag, natuurlijk willen ze dat…en een paar tellen later staan ze beiden te glimmen met zo’n piepen geel pluisje in hun handen. De verzorgster stelt voor ze aan opa te laten zien…en weg zijn de meiden. Ik graai snel onze spullen bij elkaar en sjouw er achteraan. Mijn vader hoort blijkbaar dat er bekenden aan komen en kijkt al naar de deur…Oh zijn gezicht als hij zijn 2 jongste kleindochters ziet met de kuikentjes…fantastisch. Ik weet niet hoelang ik mijn vader nog bij me mag hebben…maar dit soort momenten zijn extra kostbaar. De lach op mijn vaders gezicht…mijn dochters zo trots met hun kuikentjes…zou de verzorgster beseft hebben wat een mooi moment ze heeft gecreeerd? Vast niet…maar ik koester het moment in mijn hart…
-
Wat een enorm heftige tijd voor jou Sandra. Ik weet niet goed wat ik er anders van moet zeggen dan heel veel sterkte! :hugging:
Wat een prachtig moment met de kuikentjes en jouw kinderen. Koester dat beeld! -
Ik krijg de tranen in de ogen als je ik je verhaal lees.
Ik werk zelf in een verzorgingstehuis en het is idd chapeau van die verzorgster dat ze zo’n mooi moment kon scheppen voor jullie.
Veel sterkte in deze verschrikkelijk, moeilijke periode. Probeer idd ieder moment zoals deze te koesteren.
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.